ken, of omgekeerd.
De aanvallen op de Tirpitz brachten het
toestel op de voorgrond, zij het dat het schip
maar weinig schade had. Nadat allerlei
verbeteringen waren aangebracht werd dit
niet zo goed ogende toestel ingezet in het
Verre Oosten. Tekenend was, dat de Royal
Navy besloot de Barracuda te vervangen
door Avengers, terwijl het duikbommen-
werpen aan de boordjagers en inmiddels
in dienst genomen Fireflies werd overgela
ten. Ook de MLD vloog in 860 squadron in
1945 met Barracuda's, totdat de Fairley
Fireflies in dienst kwam.
WAT OVER DE AANVALSTAKTIEK
In het begin van de oorlog was mede door
het succes van de Swordfishes in Taranto het
torpedo vliegtuig extra in de belangstelling
komen te staan. Dat werd bestendigd door
het tot zinken brengen van de HMS Prince of
Wales en de Repulse in de Chinese Zee,
waarbij ook bommenwerpers een rol speel
den met horizontaal- en duikbombarde-
ment. De aanval op Pearl Harbor was een
gecoördineerde aanval geweest: torpedo's,
duik- en horizontaal bombardement. Van
horizontaal bombardement werd op zee
afgezien, daar de bewegende schepen de
aankomende bommen konden ontwijken en
de trefkans heel klein was. Ideaal was echter
de gecoördineerde aanval, die werd ingezet
door torpedovliegtuigen, die van verschil
lende kanten laag over het water op hun doel
afkwamen, terwijl tegelijkertijd de duikbom
menwerpers van grote hoogte uit verschil
lende hoeken kwamen. Dat bracht de lucht
afweer in grote moeilijkheden, waardoor de
trefkansen voor beide soorten aanvallers
groter werden. Schepen voeren dan liefst
met maximale snelheid (d.i. over de 30
knopen=ca 60 km/u), terwijl zij steeds van
koers veranderden. Het samenstellen van
een gecoördineerde aanval is echter geen
eenvoucige zaak. Er behoort dan een mini-
tieuze timing te zijn, terwijl rekening moet
worden gehouden, dat de aanvallers, zo'n
100 of meer vliegtuigen, elkaar niet in de weg
mochten zitten. Daarbij zijn dan niet inbe
grepen de +100 jachtvliegtuigen, die de
aanvallers moesten beschermen. Bedacht
moet worden, dat deze veel sneller waren en
rendez-vous moest worden gemaakt met de
langzamere aanvallers, zonder dat de radio
werd gebruikt Het in formatie komen boven
een vooruitgeschoven escorte duurde daar
om enige tijd, hetgeen weer ten koste ging
van het bereik. Helaas is het met die timing
vaak mis gelopen. Zo kwamen in de Slag bij
Midway de torpedojagers te vroeg. Van de 41
Amerikanen werden er 37 in één aanval
neergeschoten. Dat is ook bij de Japanse
vloot gebeurd, speciaal omdat de met radar
uitgeruste Amerikaanse schepen de duik
bommenwerpers vroegtijdig zagen, er jagers
op afstuurden, die daarop een ware slachting
aanrichtten. Gevolg is dan ook geweest, dat
men de radiostilte doctrine alras verliet en
naar andere aanvalsmethoden ging uitkij
ken. Daarbij werd de torpedo aanval naar de
achtergrond gedrongen. Van de duikaanval
werd bij de USNavy het z.g. toss bombing
ingevoerd. De bommenwerper gaat dan op
grote afstand van het doel in een duik, komt
dan laag over het water op zijn doel af en
vuurt dan op een gegeven afstand al optrek
kende zijn wapen af, dat dan in een door een
computer berekende boog doel moet tref
fen. Valt men van allerlei kanten aan dan
groeit het plaatsen van treffers en groeide de
kans op overleven, daar het moordend vuur
van de luchtafweer, speciaal de lichte, ver
meden kon worden. Deze methode van
afwerpen is op grote hoogte o.m. gebruikt bij
het afwerpen van nucleaire bommen, daar
de aanvaller zich zo het minst bloot stelt aan
het effect van de bom.
ERVARINGEN MET DE AD SKY-
RAIDER ALS DUIKBOMMENWERPER
Dit toestel zag in de Tweede Wereldoorlog
geen actie, maar dat gebeurde wel geduren
de de Korea campagne en ook in de eerste
periode van de Vietnam oorlog waarvoor de
productie weer op gang werd gebracht
De Skyraider was als 1-persoons duikbom
menwerpereen subliem vliegtuig, kon onder
de vleugel ca 2000 kg bommen, maar
eventueel ook 2 torpedo's meevoeren voor
een doel op 900 km afstand (in Vietnam werd
voor doelen op kortere afstand zelfs 4000 kg
meegevoerd!).
11
