Douglas AD Skyraider in de start.
De AD had een stermotor van -1-3000 pk en
gedroeg zich zonder bommen met zijn 20
mm kanons als ware Tighter, niet alleen
door zijn grote wendbaarheid, daarbij ge
holpen door zijn voortreffelijke duikklap-
pen, maar ook door zijn klimvermogen en
snelheid, die groter waren dan van de latere
Spitfires. Daarnaast was de AD een puike
deklander, waarvoor geen zee te hoog leek.
De hoog gezette cockpit bood daartoe
uitstekend uitzicht.
Enkele Nederlanders mochten een oplei
ding op de AD bij de USNavy krijgen, onder
wie o.g. (vandaar!). Vele versies werden ervan
gebouwd, o.m. als onderzeebootbestrijder
of als Early Warner (AEW) met een grote
kinnebak radar. Vele naties namen voor
geruime tijd de AD in dienst.
Vliegen met een AD Skyraider was een aparte
sensatie, vooral als de opdracht luidde tegen
de snelle F8-Bearcat jager (evenknie van
Britse Seafury) dogfights te doen of duik-
aanvallen uit te voeren. Bij dogfights was de
Bearcat wat sneller, ook wat klimmen betreft,
maar de wendbaarheid van de AD kwam dan
tot zijn recht, speciaal wanneer op het juiste
moment de duikklappen werden gebruikt en
de AD nagenoeg om zichzelf heendraaide.
En mocht men zich onverhoopt in een vrille
werken, dan leek de AD op een Harvard.
Bij duikaanvallen werd afhankelijk van de
opdracht naar ca 10000 m gevlogen. Zuur
stof werd altijd gebruikt. Bij het doel werd
liefst met zon achter zich het vliegtuig op zijn
rug gebracht, de motor op gering vermogen
gehouden (nooit op ralenti!), waarna de
duikklappen, die zich in de romp nabij het
stabilo bevonden, werden uitgezet en het
gestabiliseerde richttoestel (ook te gebruiken
voor boordwapens) op het doel gehouden.
Een geringe trimwijziging was voldoende
voor de gehele aanval. Ter verwarring van de
vijand werd dan om de richtlijn met het
vliegtuig gerold, waarbij de duikhoek liefst
rond de 65-70 graden moest zijn. Een groter
duikhoek gaf de illusie dat men aan de
veiligheidsbanden hing. In welke duikhoek
dan ook, de AD bleef dan in tegenstelling tot
soortgenoten dociel, versteilde nooit de
duikhoek en trilde nagenoeg niet Zo, al
rollend groeide de snelheid tot ca 330
knopen, om daarna nagenoeg niet meer toe
te nemen. Afhankelijk van de briefing werd
de lading dan tussen de 5000 vt en 3000 vt
afgeworpen, waarna het vliegtuig (met veel
Gee) horizontaal werd gebracht, de duik
klappen in werden getrokken en vol vermo
gen werd gegeven. Dit was een ware sensatie,
want dan voelde men zich in zijn stoel
gedrukt worden door de acceleratie, zag men
12
