nergens op onze kaarten. We hadden dan
ook geen gevechtskleding. Vergaten we het
niet dan deden we wel onze linnen jungle
boots aan. Een boterham of veldfles met
inhoud was iets waar je zelf maar aan moest
denken en werd dus dikwijls vergeten. Als ik
mij goed herinner hadden we zelfs niet een
survival-kit bij ons. Op de vliegschool
hebben we er zeker geen onderricht in
gehad, dat kwam later wel bij de operationele
squadrons.
Waren we soms een beetje getikt dat we zo
vlogen? Nee, dat waren we niet maar de
vliegopleiding stond boven alles en daar had
je dus alles voor over. We onderschatten de
tegenstander en men zweeg maar over wat er
ging gebeuren als je als Nederlander gevan
gen werd genomen.
Wat ook nog uniek te noemen is, was dat van
de 111 beginnende leerling vliegers er maar
één van het KNIL was. De rest was oorlogs
vrijwilligers van de LSK die uit Nederland
waren gekomen. Ze waren dus allen KL'ers.
Het was de eerste stap naar een geïntegreer
de luchtmacht. Die integratie kwam er toen
niet, al hebben generaal Spoor en de ML-
KNIL daar veel moeite voor gedaan.
Ik ben weer eens aan het afdwalen want we
zouden het over de Wackett hebben.
Toen we begin 1946 op Singapore zaten en
er gruwelijk de pest in hadden dat we een
infanterieopleiding kregen met op het laatst
oefeningen met scherp, hoorden we voor het
eerst iets over een leskist uit Australië. We
dachten natuurlijk het eerst aan een Tiger
Moth waarover we al zoveel hadden ge
hoord. Over die infanterieopleiding kregen
we ook al geen goede informatie. We waren
in Nederland in vier dagen geselecteerd voor
Aircrew en daar behoorde ons inziens geen
zandhazenwerk bij.
We hadden er dan ook geen flauwe notie van
wat er zich op Java afspeelde. Daar hielp
letterlijk iedereen mee aan de verdediging
van de vliegvelden ook de vliegers. Het
behoorde blijkbaar tot de strategie Jan
Soldaat zo weinig mogelijk informatie te
verstrekken want anders kan het wel eens een
slecht Soldaat worden zonder een goed
moreel. Laat ik er maar over ophouden want
in het naoorlogse gebeuren is het niet de
politiek maar Jan Soldaat of Jan de Politie
agent die het heeft gedaan tot op de dag van
vandaag. Wat zei die ex Indonesische gene
raal ook al weer niet zo lang geleden? 'Wat
zitten jullie in Holland toch te zeuren over
dat verleden!' Hij besefte niet dat we daar
voor nu juist Hollanders zijn.
Sorry lezer de Wackett en geen gezeur.
Het ML-KNIL had begin 1945 in Australië
20 Wirraway's (een soort Harvard) lesvlieg-
tuigen besteld maar in oktober van dat jaar
stak de Australische politiek daar een stokje
voor. In januari 1946 kon men via een
tussenhandelaar bij de Kingsford Smith
Aviation Service 50 Wacketts kopen. De
RAAF had deze kisten namelijk naar de
handel afgestoten.
Al eind 1938 vloog de eerste Wackett. Het
was in feite een ontwerp voor de gevorderde
vliegopleiding.
Het kistje was uitgerust met blindvlieginstru-
menten, had vleugelkleppen en vleugelslots,
nachtverlichting maar geen intrekbaar lan
dingsgestel. Wel was er een waarschuwings
lampje dat ging branden als je vergat de
'loze' handle op'down' te zetten. Nadeel was
de 175 pk motor met een maximum snelheid
van ongeveer 150 km/uur. Het aantal pk's
was beslist te licht voor het toch vrij grote en
zware kistje. Het was dus een tam ding.
Er werden er zo'n 200 van gebouwd en ze
werden weer min of meer overbodig toen de
RAAF haar vliegopleiding ging standaardi
seren op Tiger Moth's, Wirraway's en de
tweemotorige Ansons Oxfords.
De Wackett was van hout, behalve de romp
die van staalbuis was bekleed met doek. De
lengte was ruim 10 meter, de spanwijdte
ruim 11 meter en het had een Hamilton
tweebladige prop.
Dat wij als leerling vliegers in april 1946 op
Java aankwamen, de vliegschool op 1 mei
werd geopend, dat we pas in september onze
eerste kennismaking kregen met de Piper-
cubs en dat pas in augustus/september 1947
de eerste Wacketts op de vliegschool aan-
14
