Wat er aan de Spitfire voorafging
voor hun werkzaamheden t.b.v. ons muse
um.
Gaarne wilde hij de Stichting 'Vrienden van
het Militaire Luchtvaart Museum' danken
voor hun bijdrage voor het slagen van deze
avond. Voor het eerst was het voltallige
dagelijks bestuur hiervan aanwezig.
Onder het genot van een drankje werden
vele kontakten hernieuwd en vervolgens
zetten de aanwezigen zich aan de traditio
nele rijsttafel, die zich voortreffelijk liet
smaken.
De koffie na afloop was eveneens een goede
gelegenheid nog eens met elkander van
gedachten te wisselen en ervaringen uit te
wisselen.
En zo eindigde deze, nu reeds voor de vierde
keer met succes georganiseerde, medewer
kersavond. Hopenlijk tot volgend jaar als we
het 'lustrum' van deze social-evening hopen
mede te mogen maken.
H.J. de Jong
Toen in 1933 de macht in Duitsland in handen van de Nazi's overging werd -
behalve met het op poten zetten van een nieuw leger - een aanvang gemaakt met
de opbouw van de Luftwaffe. Bijna dagelijks stonden er vliegtuigontwerpers op
de stoep van het Reichsluftfahrtministerium (RLM), waar Herman Göring de
scepter zwaaide. Eén van hen was professor Willy Messerschmitt, die de
opdracht ontving z'n Bf-109 jachtvliegtuig te bouwen. Een toestel, dat in de
Spaanse Burgeroorlog z'n vuurdoop onderging en dat gedurende de Tweede
Wereldoorlog één van de succesrijkste vliegtuigen van de Luftwaffe is
geweest.
Ook in Engeland had men begrepen, dat er voor de verouderde tweedekker
jachtvliegtuigen een moderne vervanger moest komen. Er zijn er twee gekomen,
namelijk de Hawker Hurricane van Sidney Camm en de Vickers Supermarine
Spitfire van Reginald J. Mitchell. Omtrent de voorgeschiedenis van laatstge
noemde machine hieronder het één en ander.
In feite is de Spitfire het logische gevolg van
een aantal succesvolle Britse racevliegtuigen,
die door de Supermarine Aviation Works
Ltd. zijn gebouwd. De man achter die
racevliegtuigen was de op 20 mei 1895
geboren Reginald Joseph Mitchell, die in
opdracht van zijn werkgever Hubert Scott-
Paine de Supermarine Sea-Lion vliegboot
ontwierp, waarmee Groot Brittanië op 12
augustus de race om de Schneider Trophy
won met Captain Henry C. Biard aan de
stuurknuppel.
De van goud, zilver en brons vervaardigde
Schneider Trophy, welke een waarde van
1000 vertegenwoordigde, werd op 5 decem
ber 1912 geschonken aan de Federation
Aéronautique Internationale (FAI) dooreen
zoon van de wapenfabrikant Jacques Schnei
der met als bedoeling de ontwikkeling van
het watervliegtuig te bevorderen.
Na het succes met de Sea-Lion, een één-
motorige tweedekker met 'ingebouwde
weerstand', gingen Mitchell's gedachten uit
naar een nieuw ontwerp, dat voorzag in een
verspannen ééndekker met dunne vleugel en
een 'schone' romp, dat wil zeggen zonder
hinderlijke uitsteeksels. Voorts een zo klein
mogelijk frontaal oppervlak, kortom een
romp die de ±700 pk sterke motor als een
handschoen moest omsluiten.
In maart 1925 hadden Mitchell en z'n
medewerkers de ontwerptekeningen voor de
Supermarine S.4 racer gereed. De bouw van
de machine vergde slechts vijf maanden en
9
