De Glenn Martin WH-2 'All metal' bommenwerper.
bezat. Precies drie weken later was ik zo ver
dat ik mijn keurig getypte rapport en mijn
diagrammen aan ir. Vreeburg kon aanbie
den. Het was toen wel een enigszins koude
douche, toen 'de baas' mijn werkstuk even
vluchtig doorbladerde en vervolgens rea
geerde met de woorden: 'Dat ziet er keurig
uit! Als ik eens even tijd heb, zal ik proberen
het door te lezen, maar ik heb de laatste week
al niets meer uit de hoek van de vliegers
gehoord. Ze weten al niet beter dan datje de
WH-2 nu eenmaal iets anders moet landen
dan de WH-1
Overigens was dit voorval slechts één van de
vele merkwaardige episodes die ik zou
meemaken in de tijd toen ik rechtstreeks
onder ir. Vreeburg werkte. Een ander onver
getelijk geval was het telefoongesprek dat wij
(d.w.z. 'de baas' met de schrijver als toehoor
der) enige tijd later met de Rotterdamse
vliegtuigbouwer Frederik Koolhoven voer
den over een aanvullende bestelling op FK-
51 lesvliegtuigen, waarvan we er sinds begin
'37 een 30-tal in gebruik hadden (Telefo
neren met Nederland was in die tijd alleen 's
nachts vanuit het P.T.T.-kantoor in Ban
doeng mogelijk via Kootwijk-radio). De stem
van Koolhoven, die kennelijk al een order
rook, klonk bijzonder opgewekt toen hij ir.
Vreeburg begroette met zoiets als: 'Hallo
Huug, leuk je stem weer eens te horen, wat
kan ik voor je doen maar ging over in
diepe verontwaardiging toen de baas ant
woordde met: 'Nu moet je eens goed
luisteren, Frits. We willen nog vijftien FK-51
tweedekkers van je kopen, maar op één
voorwaarde: je moet de spanwijdte van de
vleugels van 9 meter tot 10 meter vergroten -
dan klimt die kist misschien iets beter!' (Dat
hadden we in Andir uit een uitvoerige
berekening geconcludeerd).
'Maar dat is onmogelijk', repliceerde Kool
hoven, hevig geschrokken. 'Dan moet ik al
m'n mallen veranderen uitgesloten!'
Maar uiteindelijk ging hij natuurlijk toch
overstag: onze volgende FK-51's kregen
vleugels van 10 meter (overigens met maar
een gering effect op de prestaties).
Eind 1940, toen ik was benoemd tot bedrijfs
leider van het nieuwe technische bedrijf van
de Militaire Luchtvaart in Madioen (de L.A.
was inmiddels omgedoopt in M.L.), moest
ik, na ruim driejaren van nauwe samenwer
king op Andir, afscheid nemen van ir.
Vreeburg. Ik realiseerde mij toen nog niet
dat ik hem - althans in dienstverband - niet
meer zou ontmoeten, want voor 'de baas'
stond het pensioen voor de deur, en schrijver
dezes zou ruim een jaar later door de
Japanners krijgsgevangen worden gemaakt
en kort daarna voor een verblijf van drie
jaren worden afgevoerd naar een p.o.w.-
kamp in Japan.
Ir. Vreeburg is na zijn afscheid van de
luchtvaart niet gaan stilzitten: hij heeft nog
jarenlang een belangrijke administratieve
functie vervuld bij een ziekenhuis in Den
Haag. Hij overleed in 1973 op de leeftijd van
84 jaar. Het is goed dat zijn naam in de
'Vreeburg-hal' voor het nageslacht bewaard
zal blijven.
Ir. C.W.A. Oyens
9
