bedwongen door het inzetten van vliegtui
gen. Dat gebeurde door bombardement, dat
de bevolking op de knieën bracht, maar ook
door ter plaatse te landen om zo nodig met
mitrailleurs de opstandelingen tot andere
gedachten te brengen. Een man, die Tren-
chard blindelings volgde was Arthur Harris,
die verder in dit verhaal een hoofdrol
speelt.
De filosofie van de almachtige bommen
werper kreeg hiermee gestalte. Dat moest
een vliegtuig zijn, dat een grote bommenlast
op grote afstand nauwkeurig en ongehin
derd moest kunnen afleveren; en, indien het
gehinderd werd, voldoende van zich af kon
slaan om alsnog de opdracht uit te voeren.
Hierbij speelden grote snelheid, afdoende
zelfverdediging en bescherming een rol.
Qua bommenlast werd gestreefd naar grote
re bommen dan de 250 ponders, zoals 500
en 1000 ponders en zelfs 4000 ponders en
meer.
Voor enig bereik was een groot vermogen
nodig, dat ook meer snelheid bood. En in de
verdediging moesten mitrailleurkoepels
voorzien en voor vitale delen, pantser.
Nachtelijke operaties brachten ook voor
delen. In WO-I hadden zij veel schrik
aangejaagd. Daarna werden deze bij de
R.A.F. gepropageerd, ook als bescherming.
Nauwkeurigheid van een aanval was echter
bij lange na niet opgelost. Het ene facet
moest worden afgewogen tegen het andere.
Bij de R.A.F. stonden grote bommenlast en
bereik voorop. Dat, in tegenstelling tot de
Amerikaanse Army Air Force, die overdag
bombarderen belangrijker vond, omdat
daarom de bommen nauwkeuriger konden
worden geworpen en eigen verdediging zich
beter kon doen gelden onder het motto 'let's
fight it out'. Vandaar dat de Vliegende Forten
en Liberators die resp. 'maar' 4000 lbs en
6000 lbs in vergelijkbare afstand konden
meevoeren, stekelvarkens leken met een ris
van 12,7 mm mitrailleurs, terwijl de Britten
hun toestellen uitrustten met 7,7 mms.
De eerste echte moderne RAF bommenwer
pers toen waren de Armstrong Whitworth
Whitley 1933) en de Handley Page Welling
ton (1936). Het oude concept van dubbel
dekker werd verlaten. Beide waren 2-motori-
ge middendekkers, met een dubbele 7,7 mm
mitrailleur koepel in de neus en een vierling
koepel in de staart. De Whidey was ouder en
minder succesvol. De Wellington kon met
4000 lbs bommen een doel op ca 600 mijl
aanvallen. Was het vermogen eerst ca. 950
pk. bij latere versies liep dat op tot ca 1600
pk. De Wellington werd in grote series
gebouwd en beet eigenlijk voor de R.A.F. de
spits af bij de eerste bombardementen op
Duitsland. Nadat hij als bommenwerper
snel verouderde, vond hij een dankbaar
gebruik in het R.A.F. Coastal Command en
werd ingezet voor allerhande andere taken.
Uniek was zijn geodetische constructie; een
z.g. korf- of netwerk constructie van alumi
nium, die zorgde voor grote sterkte en
incasseringsvermogen. De bemanningen
moesten wel oppassen niet met hun voeten
door de linnen bekleding te trappen, zoals
o.g. eens moest ervaren. Vickers bracht als
opvolger de Warwick uit, maar het 2-
motoren concept woog niet op tegen 4
motoren. Daarnaast kostte de constructie
teveel manuren.
De eerste 4-motorige 'all du ral' R.A.F.
bommenwerper werd de Short Stirling, een
vier-ogige sprinkhaan op hoge poten, die als
bommenwerper geen succes bleek, maar in
andere taken nuttig werk deed. Daar het
vliegtuig in de destijds bestaande hangars
moest passen, werd namelijk een vleugel
gekozen, die de maximum vlieghoogte
beperkte tot ca 4.500 m, een gunstige hoogte
voor het zwaardere luchtafweergeschut.
Daarnaast was voor de bommenlast van
max. 14.000 lbs een gedeeld bommenruim
gekozen, dat geen plaats bood aan 4.000 lbs
bommen op de noodzakelijke plaats, de
grootste bommen uit die tijd. Tenslotte gaf
het toestel in de begintijd fatale verrassingen
wanneer er een motor uitviel, hetgeen toen
nogal eens gebeurde.
De specificatie voor een zware bommenwer
per bracht ook de Halifax en de Manchester,
beide eveneens van geheel metalen construc
tie.
De Halifax moest evenals de Manchester
voorzien worden van de Rolls Royce Vulture
24 cilinder motor, maar vanwege de manco's
aan deze motor werd snel overgegaan tot een
11