INEENS BRAK DE HEL LOS
gezet naar Londen. Die nacht werd Dresden
gebombardeerd. Aldus maakte ik de span
ning mee bij de voorbereiding van een
Bomber Command operatie, een spanning
die veelal te vergelijken was met wanneer 320
squadron op operaties ging, of dat overdag
of 's nachts was. Wat heel klaar bij blijft is de
geweldige spirit, die een ieder van Bomber
Command toonde. Dat vaste vertrouwen in
'hun' Harris, dat ook nu, na zovele jaren,
telkens nog gekoesterd wordt, valt op. Zo
blijft mij ook bij, dat er voor de Bomber
Command Hall van het R.A.F. museum een
collecte werd georganiseerd. Of Nederland
daar ook aan wilde meedoen om de volgen
de reden: 'We are convinced that the
humming of the heavies at night kept the
Dutch resisting the Hun. It was like the
sound of victory and liberation, for which we
seek a small contribution.' Men meende in
alle ernst, dat er in Nederland conform de
Actie Het Dorp spontaan een TV-actie
daarvoor op gang zou komen goed voor
minstens een paar miljoen gulden. Toen ik
de organisatie op de hoogte stelde, dat de
actie Het Dorp enz. een hele andere was en
dat onze volksaard nu eenmaal een andere
was dan van de Brit op dit gebied, was men
teleurgesteld. Ook nu nog speelt de gedach
te, dat Harris het bij het rechte eind had een
rol. Dat blijkt o.m. uit het feit, dat er nu zelfs
een toneelstuk over hem is gemaakt en de TV
hem afschildert als held of als een uiterst
dubieuze op oorlog beluste figuur.
Misschien gaat hij zo wel verder de geschie
denis in. Zeker is dat Bomber Command
bestond uit jongelieden, waarvoor een ieder
zijn pet mag afnemen. Onder hen waren ook
Nederlanders. Sommigen deelden het lot
van die vele duizenden 'heavies boys' die
geen laatste 'happy landing' waren bescho
ren.
HJ.E. van der Kop
Nieuwjaarsmorgen 1945. Een weldadige, bijna hoorbare stilte ligt over de
Haarlemmermeer en omgeving. Sinds 5 september 1944, beter bekend als Dolle
Dinsdag, is het in de vroege morgenuren niet meer zo rustig geweest. De
Luftwaffe laat zich in deze contreien nog slechts sporadisch zien. Verscheidene
uren per dag is wel het geluid van Spitfire en Tempest jagers te horen. Van
zonsopgang tot laat in de middag patrouilleren ze boven het akker- en
polderland. Met de verrekijker kun je zien hoe de piloten de grond afspeuren
naar auto's en binnenvaartschepen. Menigmaal is het geplop van 20 mm
kanonnen er, het staccato van machinegeweren te horen als er op doelen wordt
gevuurd. Op deze nieuwjaarsmorgen echter is het onnatuurlijk stil; geen enkele
Spitfire of Tempest laat zich horen. Dan - plotseling - een rauw klinkend geluid
van vliegtuigmotoren. Dat kunnen geen RAF toestellen zijn. Even later doemt er
op niet meer dan honderd meter hoogte een Ju-8 8 op, gevolgd door een Fw-190,
waarvan de linkerpoot van het landingsgestel hulpeloos naar beneden hangt. Er
moet iets aan de hand zijn. Maar wat?
Om aan de dagelijks binnenvliegende
stroom van Amerikaanse B-17's en B-24's
het hoofd te kunnen bieden, heeft de
General der Jagdflieger, Adolf Galland, in
1944 een plan uitgewerkt, dat naar zijn
mening de Amerikanen in één klap op een
verlies van 400 a 500 viermotorige bom
menwerpers en zo'n 4.000 tot 5.000 beman
ningsleden zal komen te staan. Medio
november heeft hij 3.700 jachtvliegtuigen
18