geschoten. Hoewel meerdere vliegers het
met deze taktiek in het geheel niet eens
waren, was er één, die de instructies aan z'n
laars lapte. Deze vermetele was Squadron
Leader Douglas Bader, een man met groot
organisatietalent en beducht om z'n moed.
De bezielende wijze, waarop hij z'n mannen
ten aanval voerde, dwong een ieders bewon
dering af. In 1931 had hij bij een vliegon
geval beide benen verloren. Wat men aller-
wege voor onmogelijk hield, gelukte hem,
dank zij zijn onvermoeibaar doorzettings
vermogen. Met twee beenprothesen leerde
hij weer lopen en weigerde daarbij een stok
te gebruiken. Zelfs toonde hij weer even
goed te kunnen vliegen als voorheen, maar
desondanks moest hij de dienst verlaten. Met
het uitbreken van de oorlog kreeg hij z'n
kans, meldde zich weer bij de R.A.F. en werd
prompt aangenomen. Hij bewees, dat hij
niet onder hoefde te doen voor beroemdhe
den als 'Screwball' Beurling, 'Sailor' Malan,
Bob Stanford Tuck, Paddy Finucane en Al
Deere. Zoals gezegd trok Bader zich niet veel
aan van de gegeven orders wat betreft
aanvliegroute en hoogte. Met z'n nieuwe
tactiek, de vijand op grote hoogte vanuit de
richting van de zon te bestormen, oogstte hij
groot succes en de verliezen van zijn - uit
Canadezen bestaand - squadron daalden
sterk, terwijl die van de Duitsers een stij
gende lijn vertoonden. Men liet hem ooglui
kend z'n gang gaan en tenslotte erkende de
leiding van de R.A.F. zijn ideeën. Vanaf dat
ogenblik ging het crescendo voor de gealli
eerde vliegers. Mannen van diverse nationa
liteiten streden vleugel aan vleugel. De acht
mitrailleurs van hun Spitfires en Hurricanes
ratelden onophoudelijk en meer dan eens
kon men een Duitse commandant z'n
vliegers horen waarschuwen met de kreet:
'Achtung, achtung, Schpit und Hurri.' Het
mocht de vijand niet baten, dat hij zeer
bekwame leiders als Werner Mölders, Hel
mut Wick, Adolf Galland en Walter Oesau
met hun mannen aan de strijd liet deelne
men. De verliezen aan vliegers en vliegtuigen
bleven schrikbarend hoog. Helmut Wick
kwam boven het eiland Wight in frontale
botsing met een Spitfire, wat de dood van
beide mannen tengevolge had.
Vickers Supermarine Spitfire versus Messer-
schmitt Bf-109.
Toen de Duitsers bemerkten, dat de tegen
stand van de R.A.F. eenvoudig niet te breken
was, poogden zij door het bombarderen van
grote steden het Britse volk murw te maken.
De aanvallen op Londen en omstreken
vormden het hoogtepunt van de strijd tussen
7 september en 5 oktober; een strijd, die
zware offers eiste van de toch al zo gehaven
de Luftwaffe. In deze periode werden niet
minder dan 38 grote aanvallen ondernomen
met het doel Engeland op de knieën te
krijgen. De vliegvelden van Fighter Com
mand werden op 6 september onafgebroken
aangevallen. De volgende dag zette de vijand
een geweldige aanval op Londen en de
dokken in. Twee formaties, elk van ongeveer
350 bommenwerpers en jagers drongen het
Engelse luchtruim binnen en enkele toestel
len wisten zelfs tot Cambridge door te
stoten. Zij werden boven Kent en Oost-
Surrey opgevangen en in een hevig gevecht
gewikkeld, maar tal van toestellen wisten
door te breken en de daarop volgende
gevechten vonden boven Londen plaats.
In de snel naderende Spitfires en Hurricanes
zochten de vliegers voortdurend het lucht
ruim af. Een vlieger met scherpe ogen
22
