voornaamste doel van deze operatie was de
R.A.F. eerst te vernietigen, zodat na het
behalen van het luchtoverwicht, de Kriegs-
marine en Duitse landmacht de landingen
zouden kunnen doen op de kusten, terwijl er
ook een plan was paratroepen op diverse
plaatsen te droppen. De Kriegsmarine zou
de U-boot oorlog verder intensiveren om de
aanvoer naar het VK te wurgen en had 10
dagen nodig om de landingsoperatie op
gang te brengen. Göring en zijn Luftwaffe-
staf hadden de Britse weerstand zeer onder
schat en aldus werd order gegeven Engeland
aan te vallen. Daarvoor waren in begin juli
1940 beschikbaar ca. 2800 vliegtuigen, w.o.
800 1-motorigeMe 109 jachtvliegtuigen, ca.
220 2-motorige Me 110 jachtvliegtuigen, ca
1500 bommenwerpers w.o. ca 280 Stuka
duikbommenwerpers en nog een aantal
andere toestellen. Deze toestellen kwamen
vnl. van Luftflotte II van generaal Kesselring
en Luftflotte III van generaal Von Sperle,
gestationeerd op bases in Nederland, België
en Frankrijk. Luftflotte V van generaal
Stumpf zou, opererend vanuit Skandinavië,
veelal bombardementen moeten uitvoeren.
Eerste doel was de R.A.F. uit te schakelen,
waarvoor de Hurricanes en Spitfires moes
ten worden uitgelokt in de lucht te komen.
Daarnaast zouden hun velden het zwaar te
verduren krijgen. De R.A.F. had echter het
grote voordeel van de radarwaarschuwing,
waardoor het zelfs mogelijk was vanuit
Engelse posten de Luftwaffe op Franse bases
in de Pas de Calais te zien opstijgen.
Daardoor waren de Britten tijdig gealar
meerd en konden in een voordelige aanvals
positie worden gebracht.
10 juli 1940 werd de eerste luchtslag gele
verd. Sedertdien werd voornamelijk overdag
gevochten. Soms maakte een R.A.F vlieger
wel 5 sorties op een dag. Het is ook bekend,
dat R.A.F. vliegers, nadat zij waren neerge
schoten en met hun vliegtuig of parachute
veilig waren geland, terstond weer de lucht
ingingen. D&t was een voordeel dat de R.A. F.
had. Dat kende de Luftwaffe niet. Omdat de
R.A.F. 'boven eigen huis' opereerde konden
de jagers langer in de lucht blijven. Dat was
niet het geval met de Me 109, die juist even
voorbij Londen kon komen, maar niet
verder, om daar dan voor een heel korte tijd
in een luchtgevecht gewikkeld te raken.
In dat gevecht hadden de Duitsers het
voordeel, dat hun toestellen waren uitgerust
met 20 mm mitrailleurs, die op veel groter
afstand effecuef waren vergeleken met de 7,7
mm mitrailleurs van de Britten.
Qua prestaties was de Me 109 vergelijkbaar
met de Spitfire. Hij was superieur aan de
Hurricane, die langzamer was, maar zeer
wendbaar en een grote mate van incasse
ringsvermogen had. In principe zouden
Spitfire squadrons het tegen de vijandelijke
jagers moeten opnemen en waren de Hurri
canes bestemd om bommenwerpers aan te
vallen; in vele gevallen kwam daarvan niet
veel terecht. Nog steeds wordt de Spitfire als
het vliegtuig gezien van de Battle of Britain.
Toch is dat onjuist; er waren meer Hurri
canes bij betrokken dan Spitfires, maar de
legende is wellicht ontstaan omdat de Duit
sers, indien aangevallen dat aanduidden
met: Achtung, achtung, SPITFEUER. En
vuur konden de Britten zeker spuwen met
hun 8 mitrailleurs van 7,7 mm.
Naarmate de slag eerst voornamelijk tussen
jagers voortduurde leek het erop, dat de
R.A.F. steeds meer achterop raakte. Van 1 tot
18 augustus verloor de R.A.F. 208 jagers en
106 vliegers en daarna gingen er meer
vliegtuigen verloren dan productie en oplei
ding konden bijhouden. Maar van Duitse
zijde had men gefaald de radarstations uit te
schakelen en dacht men het tegendeel. De
successen werden steeds in de media gemeld
en vaak sterk overdreven. Zo claimde de
R.A.F. op een dag meer dan 180 Duitsers te
hebben neergehaald; het waren er echter 61
Indien de Britse spirit niet was te temmen,
dan zou de Luftwaffe dat op een andere
manier moeten doen. Hitier gebruikte een
bombardement op Berlijn (dat overigens
geen enkel succes gaf) als een bombarde
ment tegen de bevolking en aldus begonnen
de aanvallen op civiele doelen van grote
scharen bommenwerpers, geëscorteerd
door vele jagers, beginnend op 7 september
met een dagaanval op Londen waarbij 300
bommenwerpers werden ingezet, geëscor
teerd door 600 jagers. Op die dag bleek door
een fout van de R.A. F. de interceptie slecht te
6