Hitler in Duitsland. Coastal Command telde
toen 8 squadrons met 6 verschillende typen
vliegtuigen, waarvan het gros verouderd was.
In 1937 ging het hoofdkwartier van Lee-on-
Solent naar Eastbury House bij Northwood,
waar het ook gedurende de oorlog bleef. Bij
de oorlogsverklaring in september 1939 was
Coastal Command gegroeid tot een sterkte
van: 300 Avro Ansons, lichte 2-motorige
kustverkenners, 30 Vildebeest 1-motorige
tweedekker verkenners, 53 nieuwe Lockheed
Hudsons, 17 Saro London vliegboten, 9
Stranrear vliegboten, beide meermotorige
verouderde tweedekkers en de nieuwe Sun
derland 4-motorige vliegboot. Dat lijkt een
aanzienlijk aantal, de vlieggereedheid was in
de eerste tijd echter bedroevend. Van belang
is hier de Hudson, die uit een passagiers
vliegtuig op aanwijzing van de R.A.F. in
korte tijd door Lockheed tot maritieme
verkenner/bommenwerper was verbouwd
en toen als een modern vliegtuig van zijn
soort gold. Alleen de Sunderland zou van
wege zijn bereik (meer dan 13 uur) echter als
oceaan verkenner kunnen doorgaan. De
totale bezetting van Coastal Command
bedroeg in die tijd ca 10000 man, verspreid
over 4 Groepen (No. 15 te Plymouth, No. 16
te Gillingham, No. 17 te Gosport en No. 18
te Pitreavie, Schotland) met een 8-tal vlieg-
bases. Tegen december 1941 was het totaal
gestegen naar ca. 65750 mannen en 6225
vrouwen en waren er 6 Groepen, 3 wings en
33 vliegbases.
Hoofdtaken van Coastal Command waren
'general reconnaissance and attack': be
scherming van de scheepvaart, operaties
tegen onderzeeboten en andere vijandelijke
scheepvaart en mijnen leggen. In 1941 werd
de Opsporings- en Reddingsdienst (Air Sea
Rescue, later Search and Rescue) onder
Coastal Command gesteld. In het eerste jaar
van de oorlog kon eigenlijk niets anders
worden gedaan dan de convooien die langs
de kust voeren enige bescherming te bieden.
De Sunderlands werden toen ingezet om de
convooien in de Adantische Oceaan be
scherming te bieden. Met de bewapening
was het treurig gesteld. De Anson kon een 50
kg bom meenemen en had een Lewis
machinegeweer uit WO I in een handbe
diend koepeltje. Zo'n bom zou zelfs bij een
voltreffer een U-boot niet eens tot zinken
brengen. De Sunderlands en Hudsons wa
ren beter uitgerust, maar de meegevoerde
250 lbs bommen waren alleen maar dode
lijk, wanneer zij niet verder dan 3 meter van
een U-boot ontploften. Maar met de verdere
uitbreiding kwamen ook betere vliegtuigen
en wapens.
Dat was te wijten aan het feit, dat de Slag om
de Adantische Oceaan steeds grimmiger
werd en de verliezen van schepen desastreu
ze vormen begonnen aan te nemen. De
Britse Marine kon ondanks geweldige bouw
programma's, ondanks de overname van 50
Amerikaanse torpedojagers, ondanks een
verbeterd convooisysteem de U-boot zonder
de hulp van vliegtuigen niet aan. Bij het Air
Ministry heerste echter een streven zoveel
mogelijk zware bommenwerpers en jacht
vliegtuigen te bouwen. Een deel van de staf
beschouwde Coastal Command van onder
geschikt belang en werd daarbij heftig
gesteund door air marshal Harris, Bomber
Harris, die de dreiging ter zee terwille van de
opbouw van zijn bommenwerper-potentieel
ondergeschikt achtte. Doordat nieuwbouw
scheepverliezen echter niet meer kon bij
benen moest uiteindelijk Churchill de prio
riteit die hijzelf aan bommenwerpers had
gegeven wijzigen, zodat Coastal Command
een aantal zware bommenwerpers van
Bomber Command tot woede van Harris als
maritieme patrouille vliegtuigen ging exploi
teren. Dat betekende dat in het bommen-
ruim extra tanks werden ingebouwd om het
bereik van deze vliegtuigen te vergroten.
Daar de Halifax minder bommenlast kon
meenemen dan de Lancaster werden Halifax
squadrons vooral naar Coastal Command
overgeplaatst.
Omscholing van bemanningen voor hun
maritieme taak werd op z.g. maritime
reconnaissance units verricht Dat was overi
gens broodnodig, ook voor bemanningen,
die van Bomber Command afkomstig wa
ren. Navigeren over zee zonder enig vast
herkenningspunt op de grond vraagt immers
om een heel andere aanpak. Een welkome
aanvulling waren ook de in 1942 van de VS
overgenomen Vliegende Forten, B-17's, die
15
