Nog onkundig van de moeilijkheden, waar
mee zij te kampen zouden krijgen, poseren
Alcock en Brown voor de start bij hun 'Vimy'.
ontworpen motor leverde aanvankelijk 200
pk bij een toerental van 1.300 per minuut In
1919 was de ontwikkeling ervan zodanig
gevorderd, dat er bij 2.000 toeren per
minuut een vermogen van 360 pk beschik
baar was. Een toename van 80% en dat terwijl
het gewicht nauwelijks was toegenomen.
Met deze Vickers 'Vim/ hoopten de Engelse
vliegerofficieren kapt. John Alcock en lt.
Arthur Whitten Brown de veelbegeerde prijs
binnen te halen. Zij rekenden erop de vlucht
van St. John s op New Foundland naar
Londen zonder tussenlanding te volbren
gen. Hoewel anderen zich eerder dan Alcock
en Brown in het grote avontuur stortten,
moesten zij door pech hun pogingen voor
tijdig staken. De eersten waren majoorJ.C.P.
Wood en capt C.C. Wyllie, die op 18 april
1919 met een Short 'Shamrock' vanuit
Holyhead in Ierland vertrokken. Ver kwa
men zij echter niet, want op slechts tien
kilometer uit de kust moesten zij door
motorstoring een noodlanding maken in de
Ierse Zee.
Om van de extra snelheid, veroorzaakt door
de heersende westenwind, te kunnen profi
teren, gaven de andere deelnemers er de
voorkeur aan vanuit New Foundland te
vertrekken. Op de dag af een maand later
kraakten de Engelsen F.P. Raynham en capt.
C.W.F. Morgan hun Martinsyde tweedekker
tijdens de start op het vliegveld van St.
John's. Hun vliegtuig bleek overbelast.
Wonder boven wonder kwamen de vliegers
geheel ongedeerd uit de wrakstukken te
voorschijn. Allerminst afgeschrikt door dit
ongeval verhief nauwelijks een uur later de
Sopwith 'Adantic' van de Australiër Harry G.
Hawker en de Engelsman Lt. Comm.
Kenneth Mackenzie-Grieve zich in de lucht,
na een aanloop van zeven honderd meter.
Aanvankelijk verliep alles naar wens, maar
halverwege moesten zij een noodlanding op
het water uitvoeren. Het Deense stoomschip
'Mary' pikte hen op.
Deze bittere pil werd door de 'Daily Mail'
verguld met een troostprijs van 5.000 pond
sterling.
Wekenlang gebeurde er niets en begon het
erop te lijken dat geen der andere deelne
mers de moed kon opbrengen het grote
waagstuk te ondernemen, totdat op 14 juni
1919 het bericht de wereld werd ingestuurd,
dat Alcock en Brown om 11 uur 38 plaatse
lijke tijd vanuit St. John's de reis hadden
aangevangen. De zware, tot berstens toe met
benzine en olie geladen 'Vimy' was vlot van
het vliegveld losgekomen. Met de aanwezige
brandstof zou de drie duizend kilometer
lange tocht juist gehaald kunnen worden. De
vliegers rekenden op een flinke staartwind en
inderdaad, direct na de start kregen zij hulp
van een krachtige noord-westen wind. De
mannen genoten een redelijk comfort omdat
het toestel was voorzien van een gesloten
cockpit. Brown, die de navigatie voor z'n
rekening nam, had een behoorlijke ruimte
om met z'n instrumenten te werken en z'n
kaarten uit te spreiden. De weersomstandig
heden waren niet ideaal, de 'Vimy' moest
tussen twee wolkenlagen door vliegen, waar
door Brown het niet bepaald gemakkelijk
had met de navigatie.
Urenlang zat Alcock achter het volant. De
lucht was rustig en de besturing kostte hem
23
