opnieuw moest Brown het gevaarlijke karwei
herhalen. Na een schier eindeloze nacht
zagen de vliegers in het oosten de zon
opkomen. De temperatuur begon te stijgen
met als gevolg, dat verdere ijsvorming
achterwege bleef. Ondanks alle ontberingen
had Brown gedurende de nacht toch nog
kans gezien om door gaten in het wolkendek
met z'n sextant sterren te schieten en zo de
juiste positie van de 'Vim/ vast te stellen.
Om acht uur Engelse tijd kon de Ierse kust
niet ver meer af zijn. Alcock liet het toestel
dalen tot het op drie honderd meter onder
de wolken uitkwam. Het weer begon intus
sen onstuimiger te worden en de mannen
vreesden, dat zij door de veranderde wind
richting uit de koers zouden raken. Tot
overmaat van ramp begon één van de
motoren weer onregelmatig te lopen. Hoe
wel er van ijsvorming nu geen sprake kon
zijn werd het oude trucje van gas afsluiten en
dan weer vol gas geven weer toegepast en ja,
de motor liep weer als een zonnetje. Het
duurde echter niet lang of de motor begon
opnieuw kuren te vertonen.
Brown stelde voor om weer naar de motor te
kruipen om te zien wat er aan de hand was,
maar Alcock wees dit van de hand. Mocht de
motor werkelijk beschadigd zijn, dan zou
een reparatie in de lucht toch niet mogelijk
zijn. Op datzelfde ogenblik merkte Alcock,
dat de golven van richting veranderden, wat
betekende dat de kust niet ver meer af kon
zijn, al konden ze hem nog niet zien.
Enthousiast begonnen ze elkaar op de
schouders te slaan, ze schreewden tegen
elkaar, maar konden door het dreunen van
de motoren niets verstaan. Na zoveel uren
van spanning moesten ze even hun gemoed
luchten. Spoedig hadden de beide Britten
zich weer in bedwang. Nog steeds bestond
de dreiging van een noodlanding op zee,
want de rechter motor bleef onophoudelijk
sputteren. Na minuten, die uren leken te
duren, kwam de kustlijn in zicht en opge
lucht, dat het ergste nu voorbij was, drukten
ze elkaar de hand. Brown raadpleegde de
kaart van Ierland en toen bleek, dat ze de
kust op enkele kilometers afstand van Clif
den passeerden, precies zoals was gepland.
Hoewel Londen het einddoel was, besloten
Bij Clifden in Ierland herinnert dit monument
er aan dat Alcock en Brown op deze plaats, na
een succesvolle vlucht, hun geforceerde
landing maakten.
ze - genoodzaakt door de defecte motor -
hier de machine te laten landen. Het doel om
de Atlantische Oceaan te bedwingen, was
bereikt. Na enig zoeken vond Alcock een
geschikt stuk grasland waar hij de 'Vimy' kon
neerzetten. Terwijl Alcock een bocht maakte
om het toestel op de wind te brengen, liet de
onwillige rechter motor het geheel afweten.
Snel handelen was nu geboden. Alcock
bracht de machine aan de grond, maar
stootte daarbij vrij onzacht op de hobbelige
grasvlakte. Het landingsgestel werd wegge
slagen en de 'Vimy' ging op z'n neus staan.
Geestelijk en lichamelijk uitgeput maar
ongedeerd klommen de mannen uit hun
zwaar beschadigde vliegtuig.
Over de gehele wereld werd het nieuws van
26
L
