Schade aan de N5-137, de kist van Luit. Hagers, na een aanval van een 'Zeke' op 13 maart
1943.
renbceld schitterde, zo iets moois heb je nog
nooit gezien. Woorden schieten te kort om
de indruk die deze pracht op een nietig mens
maakt te beschrijven. Anders was het met de
primitieve meubilering van ons theater.
Deze bestond uit een paar bomen waar een
doek tussen gespannen was van ongeveer
drie bij drie meter met daar recht tegenover
een grote kist waar de projector in stond.
Tussen de kist en het doek was een ruimte die
plaats bood aan hen die de voorstelling
wilden bijwonen maar die moesten dan wel
voor hun eigen zitplaatsen zorgen in de
vorm van meegebrachte kisten blikken en
andere contrapties die als zitplaats konden
dienen.
Het waren voornamelijk Hollywood films
die we te zien kregen met Betty Grable,
Esther Williams, Bing Crosby, Bob Hope en
ga zo maar door. Ze werden altijd eerst
vooraf gegaan door een afbeelding van de
Engelse koning en de Amerikaanse president
gedragen door beide volksliederen. Zodra de
laatste tonen verstreken waren die we alle
maal stram in de houding hadden aan
gehoord, galmde er in koor boven het
gerommel met de meubelstukken uit volle
borst 'and what about JO' want in die dagen
waren de Russen onze bondgenoten en
Stalin was bij de Aussies populair. Ik hoef U
niet te vertellen dat ze nooit hun zin hebben
gekregen.
Kangoeroes waren een andere bron van
tijdpassering en vermaak. Het wemelde er
van in de onmiddellijke omgeving van
Batchelor en als we op jacht gingen kwamen
we altijd wel kleinere of grotere groepen
tegen. Het waren voornamelijk de grote soort
die hier leefde dus niet de kleinere Wallaby.
Om ze onder schot te krijgen moest je ze
behoedzaam en tegen de wind in benaderen
want ze waren erg alert. Voortdurend waren
er een of twee mannetjes die, steunend op
hun staart, in volle lengte uitgerekt spiedend
rond keken over het hoge ilang alang gras
waarvan de jonge scheuten hun lievelings
kostje was.
17
