Een B-25 J, op deze foto zijn de 12.50 mitrai
keld waarbij op masthoogte werd aangeval
len met bommen die een vertraging hadden
van 5 seconden. Natuurlijk kwamen hierbij
ook verliezen voor maar aanzienlijk minder
en de bommen waren meestal voltreffers. De
betere overlevingskansen waren vooral te
danken aan de veel kortere, gevaarlijke
'bommenrun'. De B-25 die de bommen
gooide werd gedekt door beide andere
Mitchell's die uit twee verschillende richtin
gen elk met hun 12 x .50 mitrailleurs, die elk
600 schoten per minuut uitbraakten. De
vuurbundels lagen gespreid over het dek wat
voor de bemanning achter het afweergeschut
bijzonder onaangenaam moet zijn geweest
wat bleek uit de foto's waarop te zien was dat
bij zo'n aanval vele bemanningsleden over
boord sprongen. Als de bommen geen doel
troffen dan werd een van de toestellen die
dekking had verleend bij de eerste aanval de
bommenwerper bij de tweede aanval en als
irs goed te zien.
dat mis mocht gaan dan was er altijd nog de
derde Mitchell om het werk af te maken.
Meestal was het karwei al eerder geklaard.
Deze tactiek vereiste een perfecte coördina
tie van de deelnemende vliegtuigen en
daarom was het nodig dat elke bemanning
verschillende oefeningen moest vliegen al
vorens operationeel ingezet te kunnen wor
den. Bij een van deze oefenvluchten ging op
30 mei 1944 een Mitchell met bemanning
verloren door een verkeerde timing.
NACHTELIJK STUNTWERK
MET DE MITCHELL
Zo had het 18e ook een eigen tactiek
ontwikkeld voor de nachtaanvallen op 'pin
point' doelen zoals afgemeerde schepen in
havens. Dit was je reinste stuntwerk en is
moeilijk te beschrijven maar het ging als
volgt: de B-25 werd geladen met 2 x 500
pond bommen, een lichtflare- en een foto-
12
