Geboren in Uden en dus een echte Braban
der als ik ben, kon ik een oud bijgeloof niet
uit mijn hoofd zetten. Dit bijgeloof zegt dat
als er een schilderij of iets anders dat aan de
muur hangt, zonder reden valt dan sterft er
een goede vriend of een familielid. Het hield
mij bezig en ik moest denken aan mijn goede
vriend Cor Visser die de vorige dag van
Batchelor naar Dreysdale was vertrokken om
de recce GIRAFFE te vliegen. Dit was de
langste verkenningsvlucht welke niet direct
van Batchelor gevlogen kon worden. De
vlucht begon in Dreysdale en ging helemaal
langs de noordkust van Sumba tot de haven
Waingapoe.
Ik kon het niet van me afzetten en toen we
even later van de radiokamer hoorden dat er
een S.O.S was ontvangen van de N5-136 dat
luidde 'attacked by zero's, attacked by
zero's' wist ik zeker dat mijn goede vriend
Cor Visser was gesneuveld. De twee daarop
volgende dagen hebben we verschillende
zoekacties uitgevoerd in het gebied waar
mogelijk overlevenden in een dinghv zou
den kunnen worden aangetroffen helaas
zonder resultaat. Hoewel het nuchtere ver
stand zegt dat bijgeloof onzin is, toch wordt
het door zo'n voorval weer versterkt en uit
ervaring weet ik dat vele vliegers bijgelovig
zijn.
Pas na de oorlog vernamen we wat een
verschrikkelijk lot de bemanning van de N5-
136 heeft ondergaan. Uit de mond van de
enige overlevende de Sgt. Van Burg hebben
wij vernomen hoe de Mitchell ten onder
ging, hier volgt zijn relaas:
'Iets ten oosten van Waingapoe werden we
aangevallen door vier zero's. Ik zit in de
bodemkoepel en voel het vliegtuig sterk
optrekken vermoedelijk om dekking te
zoeken in de wolken. Gelijktijdig gaan de
bomdeuren open en worden de bommen af
geworpen, de tweede geeft de posities van de
jagers door. De Brigadier Gerards die in de
bovenkoepel zit krijgt de eerste kans en geeft
een van de uit de drie uurs positie komende
zero de volle laag. Hij ziet zijn lichtspoor
inslaan en de jager met de rijzende zon fel
rokend en brandend in zee duiken.
De tweede valt recht van voren aan en wordt
door de Lt. Zeydel in de neuskoepel opge
vangen, ik zie hem onder mij doorkomen en
kan hem mooi de volle laag geven, die Jap
heeft niet geweten hoe makkelijk hij het mij
maakte om hem af te schieten. De bodem
koepel had een geduchte vuurkracht maar
was erg moeilijk te richten op een doel dat in
de zelfde richting vloog omdat dan het vizier
alles in spiegelbeeld weergaf, maar recht
naar achteren, dat was een makkie en hier
ook het einde van de tweede zero. De overige
twee deden gecombineerde aanvallen van
opzij wij kregen er flink van langs. We
werden doorzeefd, er zat een groot gat van
wel 40 x 40 cm boven de plaats waar de
telegrafist zat. De derde zero zagen we
rokend verdwijnen maar de vierde bleef
aanvallen. De rechter motor van onze
Mitchell stond in brand en het rechter
richtingsroer was verdwenen. Het staartge-
deelte stond in brand maar dat wisten we te
blussen. Het hydraulisch systeem was lek
geschoten zodat ook de beide geschutskoe
pels niet meer functioneerden.
Ik heb toen het S.O.S uitgezonden en de
seinsleutel vast gezet in de hoop dat Darwin
ons zou kunnen peilen. Inmiddels waren we
allemaal gewond, ik had een schot door mijn
linker elleboog, Brigadier Gerards en ik
bleven met onze pistolen op de laatste zero
schieten en trachtten door het uitwerpen van
vellen papier de jager af te schrikken. Het
interphone-systeem werkte niet meer zodat
ik de juiste positie niet kon doorgeven en heb
toen maar naar beste weten 'east of Soemba'
geseind en de sleutel opnieuw vast gezet.
Kort daarop kregen we een visueel teken van
de eerste dat we een noodlanding op zee
zouden uitvoeren. Ik had nog net de tijd om
een kussen tussen de frequentiemeter en
mijn hoofd te leggen voordat de schok van
de landing kwam. Ik fungeerde als schok-
breker voor Brig. Gerards die kwam met een
flinke schok tegen mij aan. Bij de noodlan
ding op het water kwam onze eerste Cor
Visser om het leven. De overige 5 beman
ningsleden zagen kans het toestel te verlaten
en in de rubberboot te komen, een sectie van
de boot blijkt lek geschoten te zijn, daardoor
is het erg moeilijk om in evenwicht te blijven
zodat we een paar keer omsloegen tot we de
juiste gewichtsverdeling hebben gevonden.
15
