waar het vliegtuig terecht is gekomen de
volgende morgen wordt gevonden blijkt dat
de Mitchell op z'n buik enkele honderden
meters is doorgeschoven om dan tegen een
enorme termieten-heuvel tot stilstand te
komen. Door deze vertraging is de gevoelige
schokbuis van de fotoflash-bom afgegaan
waarop het gehele vliegtuig explodeerde en
fragmenten van het toestel in de omgeving
werden terug gevonden. Dappere, arme
Keesmaat.
AANVAL OP MAST HOOGTE MET
DE B-25 'STRAFER'
Het is 17 november 1943, de patrouille
Moquette waartoe ik behoor staat standby
met drie Mitchell's van het type 'strafer' die
elk 4 bommen van 300 pond met en
vertraging van 5 seconden aan boord heb
ben. Zoals gewoonlijk wordt ons koffie-
uurtje wreed verstoord door de tennoy die
gebruikelijk krakend tot leven komt en de
stand-by patrouille oproept voor een brief
ing in de warroom.
Een van onze eigen Mitchell's had op de
verkenningsvlucht 'JACKASS' een trans
portschip met een escortevaartuig aangeval
len. Hij had het transportschip laten zinken,
maar moest wegens gebrek aan bommen het
escortevaartuig, een marine korvet, onge
moeid laten. De positie werd aan Darwin
gemeld en dit bracht de stanby-patrouille in
actie.
Na een korte briefing waarbij werd afgespro
ken dat de standaard aanvalstactiek zou
worden toegepast waarbij de leider als eerste
bommenwerper zal optreden gevolgd door
Bravo en Delta indien nodig, wordt de
positie in kaart gebracht. Na enkele routine
calculaties, de laatste gegevens over het weer
en de intell. informatie over de bewapening
van de vijandelijke korvetten, wisten we
genoeg.
Het RAAF-HQ^bezweek te elfder ure voor de
argumenten van onze OPS-Officier die het
zeer waarschijnlijk achtte dat de vijand ons
boven het doel met jagers zou verwelkomen
en we krijgen warempel een escorte van 3
Beaufighters, een zeldzame gebeurtenis,
met ons mee. Meestal moesten we het
zonder doen.
Ongeveer 15 minuten na de start, als we de
kust nabij Darwin naderen, ontmoeten we de
drie Beaufighters en in een mooie geopende
gevechtsformatie vliegen we op zo'n 1500 ft
hoogte naar de opgegeven positie. Met een
korte vuurstoot zijn de boordwapens getest
en O.K bevonden. Het is prachtig weer, hier
en daar een cumuluswolkje met daarboven
heel hoog enkele cirussluiers, weinig wind zo
nu en dan een terugglijdend schuimkopje op
de golvende zee onder ons en dit zijn telkens
weer de momenten dat we genieten van het
wonder dat vliegen heet.
Het zijn alleen die korte momenten van actie
en het daarmee gepaard gaande geweld, die
je steeds weer aan de oorlog doen denken en
waarbij je je realiseert wat een krankzinnige
ellende de mens zich steeds weer op de hals
haalt met oorlogen. Vaak denk ik bij deze
overpeinzingen hoe bevoorrecht wij 'lucht
mensen' zijn boven onze strijdmakkers op
de grond, die met een geweer in de hand
tegen mitrailleurs op moeten boksen en vaak
gewond op het strijdtoneel achterblijvend de
dood moeten afwachten. Als ons iets over
komt storten we neer en dan is het afgelopen
en als je heelhuids uit een actie tevoorschijn
komt vlieg je terug naar een relatief veilige
thuisbasis en je ziet niets van al die ellende
die je juist hebt aangericht bij een bombar
dement.
Het is twee uur later. We naderen het
doelgebied, geen tijd meer voor allerlei
gepeins. De daling is ingezet, vele kleine
eilanden met hier en daar een wat groter zijn
in zicht gekomen. We vliegen zo laag
mogelijk in een geopende formatie. Het is
een pracht gezicht die drie Mitchell's en de
Beaufighters over het water te zien scheren.
We vliegen over de opgegeven positie maar
er is niets van een korvet te bekennen, alleen
zien we wat wrakhout drijven dus dat wordt
zoeken tussen al die rot eilandjes. Het duurt
even voordat we het korvet vinden dat ons
ook al heeft ontdekt want het vaart volle
kracht op de kust aan van een wat groter
eiland 'Daweloor'. De leider verbreekt de
radiostilte; 'ready for action', waarop de
Beaufighters hoogte winnen om eventuele
vijandelijke jagers te spotten en af te vangen.
18
