De Mitchells in een gesloten formatie.
De Mitchell's sluiten op in een bijna gesloten
formatie. Als we ongeveer een halve cirkel
om het doel hebben beschreven wordt de
aanval ingezet met de bekende kreet 'atta-
quer'. Ik vlieg in de Charlie-positie, dat is
links van de leider, en ga met vol aileron
geholpen met een beetje voetenstuur, in een
scherpe linker dalende bocht over die kort
daarop, de hoge vleugel als het ware iets
overtrekkend, onmiddellijk overgaat in een
rechterbocht. We zijn prachtig opgelijnd
met het doel dat hevig met alles wat het
schieten kan protesteert maar zijn vuur moet
verdelen over de drie, uit verschillende
richtingen, aanstormende Mitchell's. Op
ongeveer 1000 meter afstand openen Bravo
en Charlie het vuur terwijl de leider op 300 ft
horizontaal vliegt de bomdeuren opent en
zijn bommen laat vallen. Bij een goede
timing scheer je alle drie gelijktijdig over het
doel waarbij Charlv zo laag mogelijk blijft.
Het is griezelig als je dan die bommen ziet
hangen, Bravo ziet aankomen in een 'colli
sion course' en duizenden recochets over het
dek ziet spetteren.
Bij deze aanvallen moet je voortdurend
opletten niet het slachtoffer te worden van
'target fiction' want als je met beide handen
aan het stuurwiel in een dalende vlucht met
de duim op de afvuurknop, een snelheid van
ruim 250 mijl per uur en de kruitdampen
inademend, veroorzaakt door de twaalf .50's
die samen 7000 schoten per minuut uitspu
wen, dan verlies je als het ware je zinnen, je
wordt roekeloos en de 'pipper' van het
reflexvizier brandt op het doel. Reageer je op
dat moment verkeerd dan ben je het volgend
moment een 'kamikaze' piloot. In dit geval
ging alles goed behalve dat de bommen over
het doel vielen en er opnieuw, nu door de
Bravo, gebombardeerd moest worden.
Bij de eerste aanval zagen we dat het korvet
was afgeladen met groen geüniformeerde
troepen, vermoedelijk opvarenden van de
eerder tot zinken gebrachte transporter. Bij
de tweede aanval zagen we tientallen van
19