de vliegopleiding veel werd gesproken. De
a.s. jachtvliegers hadden echter geen benul
wat hun te wachten stond. Een ander verschil
was dat de bommenwerpercrews naar het
18e zouden gaan ter vervanging en aanvul
ling, terwijl de jachtvliegers wisten dat hun
hele groep een maximum was. Er stond voor
hun geen vervanging klaar. Ook zouden ze
niet terug kunnen vallen op de ervaring van
oudere collega's. Ze moesten van de grond af
beginnen.
Het eerste contingent jachtvliegers werd
zelfs na hun brevettering overgeplaatst naar
Engeland, kreeg daar haar operationele
training en werd ingedeeld bij de RAF. Dit
feit veroorzaakte een grote onrust bij de
volgende groep van a.s. jachtvliegers. Allen
kwamen immers uit Nederlandsch Indië,
waar ze waren opgegroeid en hun families
waren. Allen wilden zonder uitzondering
naar het strijdtoneel in Zuid Oost Azië om
met de Japanners af te rekenen.
In juli '43 was de brevettering van alle
overige leerlingvliegers. De operationele
training van de jachtvliegers gebeurde op
oude, heel oude P-40's, die alle een lange
staat van dienst hadden gehad in Afrika. Het
was een mengelmoesje van vliegtui- gen. P
40's E, F, G en L. Sommigen hadden nog een
korte romp, andere weer de lange en niet één
cockpit was gelijk. De motoren waren door
Packard in licentie gebouwde Rolls Royce
motoren. Omdat er geen 2 zitters waren
werden dejachtvliegers na een blinddoektest
de lucht ingestuurd. Het pleit voor de
Nederlandse opleiding dat er tijdens die
operationele training betrekkelijk weinig
ongevallen zijn gebeurd.
De operationele training in Jackson was zeer
intensief. De bommenwerpercrews waren
hun operationele training begonnen op hun
eigen vliegtuigen. Samen met de B-25's
werden vele oefeningen gehouden. Er werd
veel op zowel gronddoelen als op vliegende
doelen geschoten en ook op grote schaal
gedaan aan blindvliegen, nachtvliegen en
formatievliegen zowel overdag als 's nachts.
Toen de operationele training bijna was
afgelopen, kwam er ineens bericht dat alle
jachtvliegers een opleiding moesten hebben
op 2 motorige vliegtuigen. De reden was dat
het KNILSq. zou worden uitgerust met de P-
38, de Lockheed Lightning, een 2 motorige
en moderne jager. Dit bericht had de volle
instemming van de jachtvliegers. Allen
wisten hoe onvriendelijk het a.s. strijdtoneel
was voor éénmotorige vliegtuigen en een
extra motor was een extra optie op verhoging
van je overlevingskansen.
De training voor de P-38 werd op de
Beechcraft AT-11 gedaan. Om maar zoveel
mogelijk uren te krijgen werd na de initiële
fase aan 2 vliegers regelmatig een kist ter
beschikking gesteld en moesten de beide
vliegers een tocht over de USA uitzetten van
enige dagen en moest een bepaald aantal
uren worden gevlogen, waarvan een groot
deel 's nachts.
Eind '43 vertrokken de eerste jachtvliegers
naar Australië. Sommigen per boot, anderen
per vliegtuig. Na een 48-urige luchtreis van
San Francisco naar Brisbane in een C-54 met
bucketseats kwamen eindelijk de eerste
jachtvliegers in Brisbane aan. De volgende
dag werden allen op de trein naar Canberra
gezet, waar het 120 NEI Squadron zou
worden geformeerd. Op het vliegveld bij
Canberra aangekomen, kwam de eerste
grote teleurstelling. Er stonden geen P-38's
klaar, maar een lange rij P-40's. Ze waren alle
van het type M en N. Wel de nieuwste typen
en beter dan wat in Jackson ter beschikking
had gestaan, maar toch nog een ouder type
en éénmotorig.
Deze P-40's N en M hadden aanmerkelijk
betere prestaties dan hun voorgangers door
dat alles er uit was gesloopt wat een bespa
ring van gewicht opleverde. De kist had nog
maar 4 machinegeweren i.p.v. 6. De bepant
sering was aanzienlijk verminderd en enkele
automatische handelingen waren vervangen
door manuele, zoals die van de bediening
van de cowlflaps. Zelfs op het instrumenta
rium was bezuinigd. Tot grote verbazing en
woede van dejachtvliegers bleek ook o.m. de
kunstmatige horizon te zijn verdwenen.
Voor blindvliegen waren de vliegers nu
aangewezen op het meest elementaire in
strumentarium, het 'wijzertje, balletje', een
hoogtemeter, stijg- en daalsnelheidsmeter,
een girokompas en dat was het! Het kon niet
minder. Ook hadden de M's en N's een
12
