Pearl Harbor, verrassing of niet
Op 7 december 1941 'vierde' een ieder de zondag in Pearl Harbor, zoals dat
gebruikelijk was in vredestijd.
Vanwege de stroef en daarna vastgelopen onderhandelingen met Japan over
concessies in diverse gebieden was in april 1940 een groot deel van de
Amerikaanse slagvloot voor machtsvertoon naar de Grote Oceaan gezonden. De
schepen lagen op die mooie zondag naast en bij elkaar, het was 'zondagse
dienst' aan boord. Om 08.00 uur was het vlaggenparade aan boord van de
oorlogsschepen. Op het slagschip USS NEVADA stond niet alleen een tamboer,
maar ook de muziekkapel op het achterschip daarvoor gereed. Op de diverse
vliegvelden was het ook rustig. De vliegtuigen stonden 'in gelid', de mannen
waren een uur later dan gewoonlijk gewekt en nuttigden hun ontbijt. Diverse
schildwachten en posten werden juist afgelost.
De luchtafweer verwachtte een rustige dag.
Bemanningen van de zogenaamde ready for
action batteries deden hun dienst als ge
woonlijk: zij verveelden zich en keken uit
zich die dag te verpozen.
Maar in de wijdsheid van de Oceaan lanceer
den zes Japanse vliegkampschepen hun
vliegtuigen om daarmee de Tweede Wereld
oorlog tot de Pacific uit te breiden. Tegen 8
uur 's morgens werd Pearl Harbor aange
vallen. De eerste aanval van 183 vliegtuigen
bestond uit 43 Zero jagers, 51 Val duikbom
menwerpers met een 250 kg bom, 40 Kate
bommenwerpers met torpedo's, speciaal
gemodificeerd voor ondiep water en nog
eens 49 Kate's met ieder een bom van 825 kg.
Die bom was in feite een granaat van een 40
cm kanon, voorzien van vinnen.
De operatieleider, overste Fuchida was
vooruit gevlogen en gaf het inmiddels
bekende sein Tora, to ra, waarmee de aanval
begon. Hij was verbaasd eerst geen weer
stand te treffen. Aldus doken de vliegtuigen
op hun doelen. De vliegvelden kregen het
zwaar te verduren; de geparkeerde vliegtui
gen werden gemakkelijk kapot geschoten.
De slagschepen ondergingen een zelfde lot.
Pas na enige tijd kwam er luchtafweer.
Verbaasd waren ook de bemanningen van de
schepen, die geen enkele waarschuwing
hadden gekregen, zodat de waterdichte
deuren allen open stonden. Aan boord van
USS NEVADA speelde de kapel bij het hijsen
van de vlag nog enige strofen van het
volkslied totdat men zich daar op het
achterschip realiseerden dat het 'echt' was en
geen 'dril' daar de bommen om hen heen
floten.
Reeds bij de eerste aanvalsgolf werden vele
doelen getroffen en heerste er chaos.
Officier vlieger 1 Shigekazu, leider van de
tweede golf aanvallers, bestaande uit 35
Zero's, 54 Kate's en 78 Val's arriveerde zo'n
40 minuten later boven Pearl Harbor. Zij
hadden door de rookwolken moeite hun
doelen te vinden. Maar Fuchida, die boven
Pearl Harbor was gebleven als coördinator,
wees andere doelen aan. Nu was er wat meer
oppositie. Waarover de Japanners zich zeer
verbaasden was, dat zij geen carriers hadden
gezien. Want daarom was het in feite
allemaal begonnen; die waren hoofddoel.
Admiraal Nagumo, de commandant van de
gehele operatie trok daaruit de conclusie, dat
de vliegkampschepen op zee waren en dat hij
daarom een aanval kon verwachten. Dat
bracht hem ertoe niet nog eens een 'strike' te
organiseren, om daarmee ook de belangrijk
ste installaties en olieopslagplaatsen op Pearl
Harbor te vernietigen. Zijn staf had daarop
aangedrongen, want daardoor zou de Ame
rikaanse Marine in dit gebied volledig
16
