De MIG-15, zoals deze eens stond bij een museum in Warschau.
Dienst), die sinds een paar jaar in plaats van
een oost-duits uniform nu een duits uniform
droeg en een paar 'van die halve liters',
vleiden zeven hollandse militairen zich te
ruste op, nog uit het ver verleden kennende
stapelbedden met daarop een sticker 'Eigen-
turn der NVA' (Nationale Volks Armee).
SPOOKRIJDERS
De volgende dag, dinsdag, was al onze hoop
gevestigd op het functioneren van de afspra
ken, gemaakt op diplomatiek niveau tussen
ambassades en militaire attaché's. Normaal
vergt een grenspassage Duitsland - Polen
voor het vrachtverkeer zo'n drie tot vijf
dagen. Ons was een vrijgeleide beloofd en de
verzekering dat de passage niet meer dan een
formaliteit zou zijn welke hooguit een uur in
beslag zou nemen. Storkow ligt aan de rand
van een gedemilitariseerde bufferzone tus
sen Duitsland en Polen en geen enkel militair
voertuig mag zich zonder speciale toestem
ming of begeleiding in deze zone bevinden
of verplaatsen. Het voornoemde overleg
wierp zijn eerste vruchten af: 's morgens om
acht uur meldde zich een aantal duitse
Feldjager welke ons transport begeleidden
tot zo'n 15 km. van de grens. Hier werd de
begeleiding overgedragen aan de Bundes-
grenzschutz, die ons met de nodige blauwe
zwaailichten, als spookrijders over de linker
rijstrook van een vierbaans autoweg, langs
zo'n 12 km, drie rijen dik, wachtende
vrachtauto's manoeuvreerde tot aan de
grens. Na kortstondig overleg tussen de
Bundesgrenzschutz en de poolse grenspoli
tie en een paar stempels in onze paspoorten,
waren we eigenlijk voor we het wisten, in
Polen. Geld wisselen was een eerste vereiste.
Voor 100 duitse mark kreeg je iets meer dan
een miljoen poolse zloty's en ze hadden ook
briefjes van 50 zloty's! Aldus begonnen
zeven hollandse miljonairs, met uitpuilende
beurzen, aan de resterende 450 km 'weg van
de snelweg' (want die hebben ze in Polen
niet), om uiteindelijk's avonds om vijf uur in
8
