Torun te arriveren. Opvallen heeft zo zijn
voordelen. Nauwelijks in Torun werden
onze opvallende voertuigen onderschept
door een blauwe Opel Kadett. Het bleek
Roman, de broer van de eigenaar van de
MIG-15 te zijn en hij wist precies waar we
wezen moesten. Even eigenaar Anton op
halen en dan zou hij ons naar de plaats van
bestemming brengen. Vanaf dat moment
trad 'Murphy's Law' (iets wat fout kan gaan,
zal vroeg of laat ook fout gaan) in werking,
bleken poolse kilometers ongeveer 2000
meter lang te zijn en poolse uren ongeveer
120 minuten te bevatte.
EEN EMMER VOL BOUTEN
EN MOEREN
De MIG stond bij een oom van Anton, in het
plaatsje Bartoszewice, zo'n 50 km. van
Torun. Bartoszewice bleek te bestaan uit
acht kleine arbeiderswoninkjes, een soort flat
met zes wooneenheden, een verlaten steen
fabriek en twee boerderijen. Eén van de
boerderijen lag zo'n vijhonderd meter van
de huizen verwijderd en was alleen toegan
kelijk via een bijna onbegaanbaar pad dat
goed zou passen in een Camel Trophy safari.
In die boerderij woonden oom Izydor
Ratajczak en zijn vrouw Katarzyna, en daar
op het erf kregen we de eerste shock te
verwerken. Onder wat oude dekens en een
zeil lagen diverse vliegtuigdelen opgestapeld
van wat ongetwijfeld eens een MIG-15 was
geweest. Anton zag ons kennelijk schrikken
en wist meteen te melden dat de foto's van de
MIG, die hij had opgestuurd, waren gemaakt
in Warschau bij een museum waarvan hij
hem had gekocht. Hij had hem daar gede
monteerd en toen naar oom Izydor ge
bracht, het laatste stuk op een geleende
platte wagen met een tractor ervoor, want de
weg naar oom Izydors boerderij was nogal
slecht! Oh nee, we hoefden ons geen zorgen
te maken over de bouten, moeren en andere
zaken waar een en ander weer mee in elkaar
moest worden gezet, die had Anton keurig
bewaard: een emmer vol!
Na wat kippen verjaagd te hebben, die
evenals de waakhond de MIG al min of meer
als hun eigendom beschouwden, leerde een
eerste inspectie dat het vliegtuig in een
redelijke staat verkeerde. Alle cockpitinstru
menten waren aanwezig evenals het throttle
en de stick, wat bij vliegtuigen van die leeftijd
toch wel uitzonderlijk mag worden ge
noemd. Een essentieel onderdeel ontbrak
echter: de motor! Anton? 'Oh, das Trieb-
werk!' Die stond in weer een ander onuit
sprekelijk plaatsje 'nur vierzig Kilometer'.
'VIERZIG KILOMETER'
IS 92.000 METER!
De planning voor de hele operatie was dat we
twee dagen nodig hadden voor de heenreis,
woensdag om te demonteren en te laden,
donderdag, tijdens de terugreis, zouden we
op een vliegveld in Poznam, Polen, de
boordwapens van de MIG overladen in een
F-27 van de KLu (deze wapens mochten niet
per auto de grens over), daarna de pools-
duitse grens over, terug naar Storkow waar
we weer zouden overnachten en dan vrijdag
richting thuis.
Omdat de hele klus woensdag geklaard
moest worden, en we zowel voor het halen
van de motor als voor het laden van de MIG
de Alk nodig hadden, werd besloten nog
diezelfde avond de motor op te halen.
Ondanks het feit dat we al zo'n 12 uur in
touw waren, vertrokken Anton en twee van
onze mensen, Kpl.I Peter Mol en Kpl.I Peter
Bakker, met de Alks avonds om zes uur om
de motor op te halen. Wij zouden met
Roman wachten bij oom Izydor en een
uitvoerbaar plan maken om de MIG van
Izydor's erf af te krijgen en op de Queen te
laden, die vanwege het totaal onbegaanbare
pad niet verder dan de 600 meter verderop
gelegen oude steenfabriek kon komen. Op
het erf stond overwoekerd door brandnetels
een dubbelassige auto-ambulance. Besloten
werd deze achter de Alk te bevestigen en op
die manier de diverse delen naar de Queen te
transporteren. De toestand van de weg
erheen met kuilen van soms veertig centi
meter en de oprit naar de steenfabriek, een
helling van zo'n 40 graden vol kuilen, bleef
ons zorgen baren.
Katarzyna had inmiddels de koffie klaar,
compleet met zelfgemaakt gebak. Niet lang
daarna kwam oom Izydor met de fles vodka
en een stuk of tien, polsdikke, zelf gevangen
9
