Ze was zo opgewonden over wat ze daar zag,
dat ze ter plekke als passagier haar luchtdoop
onderging. Nu wist ze het zeker dat hierin
haar toekomst zou liggen: vliegen!
DE LUCHT IN
Prompt nam ze vlieglessen bij een oud-
legerpiloot, John Montyo genaamd, en in
recordtijd maakte ze haar eerste solovlucht.
Van toen af zou haar overall tesamen met
een khaki broek, haar onafscheidelijke sjaal
tje en een leren vliegjack haar handelsmerk
worden. Ze kortwiekte nog haar haren, en
daar stond de ware Amelia Earhart: onafhan
kelijk en uitdagend met een blik van 'kom
maar op'.
Een vrouw in een zo door mannen gedomi
neerde wereld als de luchtvaart te zijn, was
niet gemakkelijk. Haar acceptatie als vrouw
hierin kwam dan ook slechts aarzelend op
gang en bovendien moest ze zich ook
bewijzen t.o.v. haar eigen sexe. Want al
droeg ze die mannenkleren, diep in haar
hart was ze toch op en top een vrouw.
Later in haar carrière zou ze als fotomodel
zelfs nog poseren voor Cosmopolitan, en
werd ze zelfs een tijdje free-lance schrijfster
voor dit blad.
Haar gevoelsleven bleef voor iedereen ver
borgen. Ze flirtte niet, gebruikte bijna geen
make-up en was zelden op feestjes te vinden.
Had ze dan aan de geneugten des levens
geen boodschap? Natuurlijk, maar minder
dan, laten we zeggen, de doorsnee vrouw uit
die tijd. Van mannen verlangde ze dat ze
haar namen zoals ze was, haar zelfstandig
heid respecteerden en haar loopbaan niet in
de weg stonden. Toch zocht ze ook naar wat
liefde en vooral geborgenheid. Maar de man
die aan die eisen voldeed was voorlopig nog
niet in zicht. In 1922 kocht ze haar eerste
eigen vliegtuig, een tweedekker, en vestigde
haar eerste record; een hoogterecord voor
vrouwen op 4270 meter. Door het sleutelen
aan haar kist had ze zich inmiddels ook
vertrouwd gemaakt met de technische kan
ten.
Maar bij de scheiding van haar ouders in
1924 moest ze noodgedwongen haar toestel
verkopen. De financiële ondersteuning van
haar vader viel weg.
Nog even keerde ze terug naar Columbia
University, maar gaf dit in 1925 toch op. Om
in haar levensonderhoud te voorzien begon
ze o.a. Engelse les te geven aan immigranten,
die nog steeds 'het beloofde land' Amerika
binnenstroomden.
Daarna werd ze voor een tijdje sociaalwerk
ster in Boston. Ze gaf avondcollege en
begeleidde immigrantengezinnen bij hun
aanpassing aan de Amerikaanse maatschap
pij. Ook is ze even schoonheidsspecialiste
geweest en dat alles met alleen dat ene doel
voor ogen: ooit weer een eigen vliegtuig te
hebben.
Maar in 1928 kwam eindelijk haar grote
kans.
EERSTE TRIOMFEN
Er zou met een driemotorige Fokker F.VII/
3m, die van drijvers was voorzien, door
Wilmer L. Stultz en Louis Gordon een
transatlantische vlucht worden gemaakt van
Amerika naar Engeland. Amelia had op het
laatste ogenblik kans gezien (als passagiere)
mee te vliegen door de plaats van mrs. Guest
in te nemen, die beschouwd kan worden als
de sponsor van het gebeuren.
George Palmer Putnam, een bekend Ameri
kaans uitgever, had dit mogelijk gemaakt.
Maar dan moest zij wel als tegenprestatie (net
als Charles Lindbergh in 1927), haar beleve
nissen exclusief voor Putnam Sons Publi
shing Company op schrift stellen.
George Putnam had ook uit de publicatie
van het verhaal van Lindbergh geleerd dat
het publiek gek was op dit soort helden-epos.
Alleen al het feit dat nu een vrouw als
hoofdrolspeelster zou fungeren, verhoogde
in zijn ogen het publiciteitseffect. Hij wist dat
als deze oversteek zou slagen, Amelia Ear-
hart's naam op ieders lippen zou zijn. En dit
zou hij, nam hij zich voor, publicitair
uitbuiten.
Toen de oversteek op 17 juni 1928 dan ook
slaagde en de Fokker met Amelia bij Burry
Port in Wales landde, wist George Putnam
nog een ding zeker: deze vrouw moest en
zou hij hebben, zoals hij alles in zijn leven al
gekregen had.
15
