Hij was een keiharde zelfverzekerde door
zetter die, eenmaal een doel voor ogen, niet
rustte voordat hij het had bereikt. En dus
kreeg hij haar, zij het na heel veel moeite, aan
zijn zijde.
Hij slaagde erin haar in te palmen door zich
voor haar op vele gebieden onmisbaar te
maken. Hij behartigde al haar zakelijke
beslommeringen, werd haar publiciteits-
manager en later, na de dood van haar vader
in 1930, een soort 'Ersatz' voor hem.
Bovendien stimuleerde hij haar vliegprojec-
ten: 'Ze kan veel meer als ze dat wil' was
steevast zijn gezegde. En Amelia die, on
danks haar eigenzinnige karakter, een der
gelijke steun en toeverlaat nodig had, wierp
zich vol overgave op haar vliegkunst.
Het ene record na het andere sneuvelde.
Overal werd ze als vrouw op haar terrein een
van de besten, zoniet dè beste. Op 6 juli 1930
bracht ze het snelheidsrecord voor vrouwen
op 290 km per uur. In 1931 vloog ze in een
autogiro (populair gezegd een kruising
tussen helicopter en een vliegtuig), op een
reclametocht voor de Beechnut Packing
Company, dwars over Amerika. Natuurlijk
had George Putnam deze tocht georgani
seerd. Op 20 mei 1932 vloog ze in haar
knalrode Lockheed Vega van Harbor Grace
in New Foundland naar Londonderry in
Ierland en werd daarmee de eerste vrouw die
in haar eentje de Atlantische Oceaan over
stak. Ze deed er 14 uur en 56 minuten
over.
Intussen had ze toegestemd in een huwelijk
met George Putnam, onder voorwaarde dat
ze strikt haar eigen leven zou mogen leiden
en dat, mocht de verbintenis binnen een jaar
niet goed uitpakken, ze zonder problemen
uit elkaar zouden gaan. Putnam stemde toe
en op 7 februari volgde het huwelijk.
In dat zelfde jaar had Putnam zijn aandelen
in de uitgeverij verkocht en ging in dienst van
Paramount Pictures, een baan die hem
genoeg tijd en mogelijkheden liet om het
hele commerciële circus rond Amelia goed
op poten te zetten. Een ticker-tape parade in
New York was wel leuk voor Amelia (ze had
die al in 1928 gekregen), maar zette voor
George Putnam, buiten de publiciteit, geen
zoden aan de dijk. Dat gebeurde wèl toen er
Amelia Earhart's sportkleding, pyamas, ta
baksdozen en dergelijke op de markt werden
gebracht. U ziet, er is in de commercie nog
niet veel veranderd. Het meeste succes
hadden de Amelia Earhart lichtgewicht
vliegtassen en koffers, die zo stevig waren,
dat velen ervan nu nog in gebruik zijn.
Maar terug naar de prestaties van Amelia in
de lucht.
In augustus 1932 vestigde ze een record voor
vrouwen op een transcontinentale vlucht
over Amerika en bracht het op 19 uur en 5
minuten. Nauwelijks een jaar later verbeter
de ze het en bracht het terug tot 17 uur en 7
minuten. Het hield niet op.
Er lagen nog zoveel grenzen voor haar die ze
wilde doorbreken. En George Putnam, die
perfect de drijfveren van Amelia kende en
aanvoelde, bleef haar zonder af te laten,
pushen.
Op 24 december 1934 werd haar Lockheed
Vega op het voordek van de ss 'Lusline'
gestouwd en naar Hawaii gebracht. Een
groep zakenlieden aldaar had een premie
van 10.000 uitgeloofd voor degene, die het
eerst non-stop Hawaii-Californië zou vlie
gen. Amelia had direct toegehapt. Als tech
nisch adviseur had ze Paul Mantz aangetrok
ken, die we later opnieuw zullen tegenko
men in dit verhaal. In een ware hoosbui
vertrok ze in de middag van 11 januari 1935
van Wheeler Field in de buurt van Pearl
Harbor. Achttien uur en vijftien minuten
later landde ze op Oakland's Bay Farm
Island Airport, waar tienduizenden haar
stonden op te wachten.
Haar roem had zijn top bereikt.
Zij achtte de tijd gekomen nog één grote
vlucht te maken en het daarna een tijdje kalm
aan te gaan doen. Die vlucht was de tocht op
19 april 1935 van Los Angeles naar Mexico
City en op 8 mei van Mexico City terug naar
Newark bij New York.
Haar populariteit kende geen grenzen. Ze
werd overladen met eerbetuigingen, onder
scheidingen en zelfs een ere-doctoraat. Er
waren audiënties bij de Prins van Wales,
Koning Albert van België, de Franse Senaat
16
