meest gunstige tijd (in de ochtend) bij
Howland zou aankomen. Overigens zou een
ander baken, naar pas jaren later bekend
werd, gevormd worden door de hel verlichte
fosfaatmijnen van het eiland Nauru dat op
de route naar Howland lag.
Amelia maakte ook nog een proefvlucht
boven Lae, zoals pas onlangs bekend werd.
Amelia zou hem, aldus Balfour, gevraagd
hebben op dit laatste stuk van de vlucht Fred
Noonans plaats in te nemen. Hij had echter
een vreemd soort voorgevoel en wees het
aanbod beleefd maar beslist van de hand.
Jaren bleef hem de vraag kwellen wat er
gebeurd zou zijn als hij 'ja' had gezegd tegen
Amelia. Zou ze het dan gered hebben?
Hij sprak met Amelia af dat ze hem elk uur
haar positie zou doorgeven. Balfour zou tot
20 uur op 2 juli (Lae tijd) in contact blijven.
Daarna moest hij op gezag van zijn meerde
re afbreken. Het waarom is nooit opgehel
derd.
Op de morgen van 2 juli 1937 om kwart voor
tien gaf Amelia Harry Balfour een hand, zei
nog dat ze blij zou zijn als dit stuk achter
haar zou liggen en vertrok met Fred Noonan
aan boord. Om 10 uur steeg de Lockheed
Electra van de 900 meter lange baan op en
koerste naar een hoogte van 2420 meter. De
tanks waren gevuld met ca. 4100 liter benzi
ne, theoretisch genoeg voor 6300 km. Bal
four had de aankomsttijd bij Howland
berekend op half zeven de volgende och
tend, dus bij licht. Op deze vlucht zou over
de internationale datumgrens worden gevlo
gen. 2 Juli op Lae was 1 juli op Howland, dus
zou ze weer op 2 juli op Howland aanko
men.
Op de 'Itasca' en op Howland werd, na het
bekend worden van het vertrek uit Lae, alles
in gereedheid gebracht. De richtingzoeker
op de 'Itasca' werd op de noodfrequentie
van 500 Khz ingesteld en de kortegolfrich-
tingzoeker op het eiland werd geactiveerd
om te trachten Amelia's signalen op te
pikken. Zij zou met haar bekende radiocode
KHAQjQ^ ieder kwart vóór en kwart óver het
uur melden. Op het hele en halve uur zou de
'Itasca' het weerbericht en navigatiesignalen
seinen, terwijl als peiling continu de letter A
in morsetekens zou worden uitgezonden.
Het lange wachten begon. George Putnam
zat te wachten in San Francisco, waar Amelia
op 4 juli (de nationale feestdag) met een
gigantisch feest ontvangen zou worden.
Putnam had Amelia in telegrammen laten
weten, dat ze zich vooral aan deze aankomst
datum diende te houden!
We volgen nu de radiogesprekken tussen
Amelia en de 'Itasca'De tijden zijn die op de
'Itasca' (dus op 2 juli).
Om 2 uur 45 's-morgens kwam haar stem
voor de eerste keer door: 'Bewolking, dichte
bewolking Het schip probeerde contact
te krijgen, zowel per microfoon als in code,
om Amelia's positie te bepalen, maar er
kwam geen antwoord.
Om 3 uur 45: 'Aan Itasca van Earhart
bewolkingzal luisteren op het hele en het
halve uur op 3105
Om 4 uur 53: 'Gedeeltelijk bewolkt
Twee minuten later was ze weer hoorbaar,
maar niet te verstaan. Het signaal was zeer
zwak. Om 6 uur 14 vroeg ze om een peiling
op haar uit te voeren en zei, dat ze op 300 km
afstand was. Ze zou in de microfoon fluiten
om het peilen te vergemakkelijken. Maar het
duurde te kort om van nut te zijn voor een
gedegen peiling.
Om 6 uur 42 en om 6 uur 45 vroeg ze: 'Peil
ons alstublieft en meldt je over een half
uur. Ik zal lawaai maken in de microfoon.
Ben op ongeveer 160 km uit de kust'. Haar
stem klonk duidelijk, heel duidelijk. Maar
nog steeds waren haar gesprekken en signa
len te kort om een behoorlijke peiling op
haar te verrichten. Waar zat zij? Op alle
oproepen van de 'Itasca' reageerde ze niet.
Het was inmiddels 7 uur 42. Amelia:we
moeten nu boven jullie zijn, maar kunnen
jullie niet zien. Brandstof raakt op. Slaag er
niet in jullie per radio te bereiken. We
vliegen op 350 meter hoogte'.
Om 7 uur 58: 'Cirkelen, maar kunnen jullie
niet horen. Zend nü uit op 7500, of op de
afgesproken tijd op het halve uur'.
Dat was de boodschap die volgens de
aanwezigen in de radiokamer van de 'Itasca'
het duidelijkst van alle doorkwam. Slechts
éénmaal reageerde ze direct op signalen van
21
