het schip. Om 8 uur 2 hoorde men in de
radiokamer: 'We hebben jullie signalen
ontvangen, maar zijn niet in staat om
peilingen te doen. Peil ons alstublieft en
antwoordt met stem op 3105'.
Om 8 uur 44 kwam de laatste boodschap van
Amelia door: 'Zitten op positielijn 157-337.
We vliegen noord en zuid. Zullen deze bood
schap op 6210 Khz herhalen. Wacht. Luister
op 6210 Khz'.
Op 6210 Khz werd niets gehoord. In de
radiohut was men het erover eens dat de
signaalsterkte tussen 8 en 9 uur zeer krachtig
was, maar dat Amelia's contacten te kort
waren (amper 10 seconden) om haar positie
te peilen. Er werd gevloekt en gezucht. In
haar laatste oproep van 8 uur 44 was
duidelijk een toon van wanhoop te onder
kennen. Haar stem klonk ietwat onsamen
hangend, meende men. Rondom de 'Itasca'
was het helder weer. Was ze direct in de
buurt dan moest visueel contact mogelijk
zijn. Men zag niets.
Bovendien had het schip een rookkolom
gelegd die tot op zeker 10 km afstand
zichtbaar moest zijn.
Overtuigd dat het mis was werd om kwart
voor tien het anker gelicht en stoomde het
schip in de richting van een wolkenformatie
die ongeveer 60 km verder in het noord
oosten dreef. Daar ging men Amelia zoeken.
Het was nu duidelijk dat Amelia geen
brandstof meer kon hebben en ergens moest
zijn neergekomen. Mensen van Lockheed
waren ervan overtuigd dat de Electra met
lege brandstoftanks vrij lang kon blijven
drijven. Maar was er een reddingsvlot aan
boord?
Waarschijnlijk niet, want Amelia had alle
overbodige uitrusting (om gewicht te bespa
ren) achtergelaten. Om 14 uur 2 zond de
'Itasca' het bericht de wereld in dat Amelia
Earhart werd vermist en dat alle schepen en
radiostations werden verzocht te luisteren
naar eventuele signalen van het vliegtuig.
Prompt meldden allerlei stations, schepen
en amateurs dat ze signalen hadden opge
vangen, die wel eens van Amelia konden
zijn. Maar er zat niets steekhoudens tussen;
de PanAm peilingen, die later van belang
zouden blijken, waren nog niet algemeen
bekend.
Op 6 juli begon de grootste en duurste
zoekactie naar een vermist vliegtuig, die ooit
werd gehouden (in huidige waarde 20
millioen gulden).
De Amerikaanse Marine zette veertien dagen
achtereen het vliegdekschip Lexington, het
slagschip Colorado, vier torpedojagers en
vier kruisers in, die tesamen met de reeds
aanwezige 'Itasca' alle eilanden in de om
geving, zoals Huil, de Phoenix-eilanden
(w.o. Gardner) en Baker afzochten. Vliegtui
gen van de Lexington en de Colorado
zochten duizenden vierkante km zee-opper
vlakte af, gevaarlijk dicht bij Japans man
daatgebied. Alles tevergeefs. Amelia Earhart
en Fred Noonan waren spoorloos verdwe
nen en van hen en het vliegtuig werd nooit
meer iets teruggevonden.
Op 5 januari 1939 werd Amelia Earhart (5
jaar voor het verstrijken van de wettelijke
termijn) dood verklaard. Tot op de dag van
vandaag doen er talloze theorieën de ronde
over wat er mis kon zijn gegaan en wat het
verdere lot van Amelia en Fred is geweest.
Uit de talloze boeken en publicaties over dit
thema(doorTime-magazine uitgeroepen tot
een der grootste mysteries van deze eeuw)
worden er enige uitgelicht, die representatief
zijn voor de overige. Voor alle duidelijkheid:
het gebied waarover de vlucht naar Howland
leidde bevond zich op de grens van de
uitlopers van de Marshall- en de Gilbert
eilanden. Deze Marshall eilanden waren
Japans territorium en streng verboden ge
bied voor buitenstaanders. Ze waren na de
Eerste Wereldoorlog door de Volkerenbond
(de voorloper van de Verenigde Naties) aan
Japan toegewezen, onder voorwaarde dat er
geen militaire installaties mochten worden
aangelegd. Dat deed Japan echter in het
grootste geheim toch, met name in de jaren
dertig. Op het eiland Truk zou de grootste
marinebasis buiten het Japanse moederland
worden aangelegd. Japan had gekozen voor
een expansiepolitiek, zeker sinds het conflict
met C hina zich in de zomer van 193 7 tot een
bloedige langdurige oorlog ontwikkelde.
Het militairisme in Japan nam gestaag het
22
