een dagboek met als titel 'Een Dagboek: tien
jaar Amelia Earhart'.
Het meest tot de verbeelding sprekende
verhaal is van Joe Gervais, die in zijn in 1979
gepubliceerde boek 'Amelia Earhart Lives'
beweerde dat zij onder valse naam en
identiteit nog leefde in de VS.
Foto's, die hij had, lieten een vrouw zien die
inderdaad, de leeftijd in aanmerking geno
men, een frappante gelijkenis vertoonde met
Amelia. Maar op een persconferentie ont
kende de betreffende vrouw Gervais' bewe
ringen met de grootste klem.
Volgens Gervais was Amelia in 1937 neerge
schoten door vliegtuigen van een Japans
vliegdekschip dat tussen de eilanden Huil en
Canton lag, in de nabijheid van Howland. Ze
heeft ongeveer acht jaar gevangen gezeten in
het keizerlijk paleis in Tokio en is in 1945, als
non verkleed, overgevlogen naar Amerika,
nadat generaal Mac Arthur beloofd had dat
keizer Hirohito niet voor een tribunaal
hoefde te verschijnen als oorlogsmisdadiger.
Fred Noonan zou, nadat hij in de VS was
teruggekeerd, in een gesticht in de buurt van
New York zijn opgenomen. Hij zou volsla
gen gek zijn geworden.
Met enig eufemisme durven wij de stelling
aan, dat dit wel wat erg ver is gezocht.
Uit heel andere bron vallen geluiden te
beluisteren dat ook Nederland, door haar
belang in Nederlands Indië en de opkomen
de Japanse dreiging, verwikkeld was in de
(spionage)vlucht. Het blijft echter bij geruch
ten.
Onderzoek bij de marinestaf en in de
archieven heeft geen enkele indicatie in die
richting gegeven.
Een wat meer plausibele verklaring is te
lezen in 'Amelia Earhart, the final story', van
Vincent Loomis die in samenwerking met
Paul Radford (een PanAm navigator) en
computer-apparatuur de vlucht reconstru
eerde.
Hierbij kwamen zij tot de conclusie dat
Amelia een andere route naar Howland had
gevlogen dan altijd verondersteld werd.
Haar ontoereikende kennis van de zend
apparatuur en het geklungel met de door
haar steeds gewijzigde frequenties leidde
ertoe dat men haar wèl kon ontvangen, maar
dat zij verstoken bleef van elk radiocontact.
Zij gebruikte de verkeerde golflengten.
Toen ze zich realiseerde dat ze Howland had
gemist wilde ze (veronderstelt Loomis) rich
ting Gilbert-eilanden vliegen, ten noord
westen van haar, maar daar de staartwind
door haar verkeerd was ingeschat bevond zij
zich op dat ogenblik op een geheel andere
positie dan ze dacht. Deze miscalculatie
zorgde er dan ook voor dat ze niet bij de
Gilbert-eilanden (Brits) aankwam, maar in
de zuidelijkste punt van de Marshall-eilan
den, bij het Mili-atol. Daar is ze op een
koraalrif geland, waarbij de rechtervleugel
tot aan de motorgondel werd afgerukt.
Van daaruit is ze, aldus een door Loomis
opgespoorde Japanse getuige, samen met
Noonan en de Electra die op het achterdek
van een Japans schip werd gestouwd, naar
Jaluit gebracht en vervolgens naar Saipan.
Noonan was aan zijn gezicht en aan een been
gewond. Amelia mankeerde niets. Zij zou in
1938 op Saipan aan dysentrie zijn overleden.
Een graf is evenwel nooit gevonden. Moge
lijk dat de kalkhoudende grond alles heeft
verteerd, aldus Loomis. Fred Noonan werd
wegens vermeende spionage-activiteiten vol
gens Japans militair recht ter dood veroor
deeld en onthoofd. Ook hier is weer geen
graf te vinden en ook geen bewijzen in de
vorm van b.v. processtukken.
LOCKHEED
Gelukkig waren er ook rationeel denkende
lieden, zoals de bouwer van de Electra,
vliegtuigfabrikant Lockheed. Deze kwam in
1988 via haar bedrijfsblad 'Lockheed Hori
zons' tot haar verklaring van het gebeuren.
Opmerkelijk is het feit, dat het zwaartepunt
in dit verhaal meer lag op technische
aspecten en het brandstofverbruik van de
Electra. Andere onderzoeken hadden dit
punt verwaarloosd of over het hoofd gezien.
Uitputtend wordt het brandstofverbruik op
de route van Lae naar Howland uit de
doeken gedaan.
Als fabrikant had Lockheed het toestel direct
na overdracht aan Amelia onder alle moge-
25
