lijke belastingen laten vliegen om zodoende
het brandstofverbruik in de diverse omstan
digheden te kunnen vaststellen.
Uitgaande van het gegeven dat op Lae de
Electra geheel was volgetankt (4163 liter)
heeft Lockheed berekend, dat op het ogen
blik van Amelia's laatste oproep op 2 juli om
8 uur 44, nog 568 liter brandstof over was,
genoeg voor 3 tot 4 uur vliegen. Haar bereik
zou hierdoor nog 1200 km bedragen, ge
noeg om de Gilbert- of de Phoenix-eilanden
te bereiken. De Marshall-eilanden lagen
echter te ver weg. Mili zou dus als uitgesloten
moeten worden beschouwd, tenzij een zéér
sterke staartwind had meegeholpen hetgeen
onwaarschijnlijk is, aldus Lockheed. Lock
heed hangt de theorie dan ook aan dat de
Electra met Amelia en Fred op een onbe
woond en afgelegen (er zijn er duizenden in
die omgeving) eiland is geland en ook vanuit
de lucht niet zichtbaar was. Lockheed besluit
het verhaal met de zin: 'Het tart misschien de
fantasie, dat ze na 53 jaar nog niet gevonden
is en dat het wrak nog ergens op zo'n eiland
ligt. Aan de andere kant is het mogelijk, dat
na beëindiging van W.O.II het wrak wel
ontdekt is, maar dat het als zodanig niet is
herkend. Het wemelde in dat gebied en op
de eilanden van de vliegtuigwrakken na 4
jaar oorlog (We zullen later zien, dat
deze gedachte op vruchtbare bodem is
gevallen).
Tot zover Lockheed's visie.
James Donahue wees in zijn boek 'Amelia
Earhart, the British connection' weliswaar
niet Gardner aan als laatste rustplaats (dat
was volgens zijn hypothese een Amerikaans
hospitaal op Samoa), maar wél dat ze er
overheen was gevlogen.
Ook hij beriep zich op de PanAm peilingen
en andere documentatie die - we zullen dit
straks zien - zo cruciaal is gebleken bij de
vermeende oplossing van het raadsel. Overi
gens had Donahue wel een zeer aparte
theorie voor Amelia's verdwijning: alles was
vooropgezet spel geweest tussen Britse en
Amerikaanse inlichtingendiensten.
Eerst zouden Italiaanse troepenconcentra
ties en een vliegveld in Etiopië gefotogra
feerd zijn, daarna ging men over tot de
grootste opdracht.
Terwijl zij naar Jaluit vloog en met licht
bommen 's nachts foto's maakte van de in de
lagune liggende Japanse oorlogsschepen,
had een Brits vliegtuig heimelijk een spiona-
gemissie uitgevoerd boven Truk. Amelia
diende dus als een afleidingsmanoeuvre
waarvan ze zelf het slachtoffer werd. Het
Britse vliegtuig stortte ook neer en wel op de
Mili-atol (zie Loomis). Al die jaren hadden
de zoekers naar Amelia, aldus Donahue,
achter het Britse toestel aangezeten, dat door
Beryll Markham bestuurd zou zijn. Dit was
nu de verklaring voor het feit waarom op M ili
en Saipan getuigen een blanke vrouw had
den gezien die door de Jappen gevangen was
genomen. Het was dus niet Amelia geweest,
maar Beryll Marham. Men meet toegeven:
een wel heel bijzondere verklaring van
Donahue. Als systeemanalist werkzaam bij
Northrop had men toch wat meer realiteit
van hem vernacht, maar ja
Blijft het feit dat zijn boek als bijna geen
ander is geïllustreerd en haast wetenschap
pelijk aandoet.
Een absurde theorie was ook nog dat Amelia
Earhart de vrouw was achter de stem van de
beruchte'Tokio Rose'. Gedurende de oorlog
in de Pacific probeerden dejapannners in
radiouitzendingen, waarin de zoetgevooisde
stem van deze vrouw een voorname rol
speelde, het moreel van de Amerikaanse
troepen te ondermijnen.
We hebben nu de voornaamste hypothesis
op een rijtje gezet. Veel andere hebben we
daar bewust buiten gehouden. Het zou te ver
voeren ze allen hier voor het voetlicht te
halen.
Wanneer men vliegers naar hun mening
omtrent de verdwijning vraagt is steevast het
antwoord: 'verdwaald, zonder brandstof
geraakt en neergestort'. Uiteraard de meest
simpele en voor de hand liggende oplossing.
Maar het was dan ook een heel waagstuk in
die dagen om Howland per vliegtuig te
bereiken. De Amerikaanse Ann Holgren
Pellegrano deed de vlucht van Amelia in
1967 in een Lockheed 10 nog eens over en
26
