stig zijn van een Lockheed Electra. Hij en
twee ingenieurs onderzochten de foto ervan
en vergeleken dit met de structuur van de
onderkant van een Lockheed 10 die nog in
Oakland staat.
"Onmogelijk", was de conclusie. "Beplating
en klinknagels kwamen niet overeen".
Vergeten is echter, dat Amelia bij haar eerste
poging voor de wereldvlucht op 20 maart
1937, op Luke Field (Hawaii) door haar lan
dingsgestel zakte en dat Lockheed de kist
aan de onderkant geheel moest repareren.
Lockheed papieren van deze reparatie bevat
ten echter geen foto's of tekeningen die de
herstelde onderkant duidelijk genoeg weer
geven.
Zeker is, dat de 'buik' van het vliegtuig hier
na afweek van de toestellen die van de pro-
duktielijn kwamen. Herman Stevens, een
oud Lockheed employé die meer dan 30 jaar
toezicht hield op reparaties, verklaarde ech
ter dat de wijze waarop de klinknagels in het
aluminium waren aangebracht, de enige
methode was om een dergelijke reparatie uit
te voeren om te voldoen aan de door Lock
heed voorgeschreven normen...
Fred Goerner, die in '66 de Earhart hausse
nieuw leven inblies door haar als spion in
Japanse handen te laten vallen, verklaarde:
"Gillespie en Tighar bakken ze wel erg bruin
dit jaar. Een stuk aluminium op zo'n atol vin
den is geen kunst na de 2e WO. Het is een
bewijs van de gebourneerdheid van die
groep...."
De ergste hetze kwam bij monde van Roy
Stafford, redacteur van het in oude vliegtui
gen gespecialiseerde blad "Air Classics". Hij
startte in februari '92 al een hele campagne
tegen Tighar en haar conclusies omtrent
Gardner. Deze polemiek duurt nog steeds
voort.
Nu pas neemt het grote publiek kennis van
de zaak via een bijna anderhalf-uur durende
documentaire van NBC over Amelia Earhart
en de Tighar-expedities van '88 en '91. Het
blad "LIFE" gooide er voorjaar '92 8 kleuren-
pagina's tegenaan.
Kennelijk hebben heel wat Amerikanen er
wat voor over de mythe in stand te houden.
Opvallend is de krampachtige vasthoudend
heid aan een boosaardige Japanse betrok
kenheid bij het drama rond Earhart en
Noonan.
De gevoelig liggende economische verhou
dingen met Japan van dit ogenblik zullen
daar wellicht niet geheel vreemd aan zijn.
Tighar heeft in ieder geval besloten in het
voorjaar van 1994 een derde expeditie te
starten die ook de laatste twijfels over hun
conclusie, dat Amelia Earhart en Fred Noon
an op Gardner een noodlanding hebben
gemaakt, moet proberen weg te nemen.
Bij deze expeditie zal met name aandacht
worden geschonken aan de noordkust waar
op foto's niet geïdentificeerde voorwerpen
zijn ontdekt. Ook de plek waar de schoen
hak werd gevonden zal nauwgezet worden
uitgekamd. Tenslotte gaat men aan het werk
aan de westkust, waar o.a. het stuk alumini
um werd gevonden. Ook de wateren rond
om de atol zullen met sonar en op afstand
gestuurde onderwatercamera's worden
onderzocht op wrakstukken van de Lock
heed Electra.
In tegestelling tot vorige expedities van
maximum 10 dagen gaat men nu voor 1
maand aan land. Richard Gillespie en zijn
vrouw Patricia Trasher, die beiden de lei
ding over de expeditie hebben, zijn ervan
overtuigd deze keer met voldoende bewijzen
thuis te komen om na 56 jaar alle discussies
rondom het raadsel van Amelia Earhart's
verdwijning voorgoed te laten verstommen.
Een der laatste ontdekkingen betreft een
mogelijke oplossing voor het ontbreken van
elke radio-ontvangst door Earhart. Bij de
start van Lae op 2 juni was de Lockheed zo
zwaar beladen, dat de antenne voor ont
vangst van signalen, die aan de onderkant
van de romp was bevestigd (een lange ijze
ren draad), mogelijk over de grond heeft
geschuurd en is afgeknapt. Op de filmbeel
den die van de start bestaan meent men een
kleine stofwolk waar te nemen onder de buik
van de kist, die kan duiden op een niet al te
zachtzinnige aanraking met de bodem.
Het wordt nog verder onderzocht.
En hoewel hen nog een immense taak wacht,
hebben ze al weer een nieuwe uitdaging
opgenomen: de Lockheed Altair "Lady Sout
hern Cross", waarmede Sir Charles Kings-
11
