Het vliegkampschip
sleutel voor het winnen van de oorlog in de Pacific
digd.
Ik vertelde al hoe blij we waren dat er,
ondanks de klap en de grote hoeveelheid
benzine die over de gloeiende motor stroom
de, geen brand was ontstaan. Hoeveel benzi
ne ik over mijn body had gekregen bleek tij
dens het vervoer bij de eerste verbandplaats,
toen ik voor de hevige pijn (gebroken ribben
en flinke kneuzingen zijn niet zo plezierig)
een blikken schuifdoosje met hoofdpijnta
bletten uit mijn pantalon haalde, omdat men
bij die verbandplaats zoiets helaas niet had.
Toen ik dat blikje openschoof, liep er
prompt benzine uit
Gerd Roeloffzen
Nu het meer dan vijftig jaar geleden is dat de geallieerden in Normandië land
den en zo de bevrijding van West Europa tot stand kwam, mag men niet verge
ten, dat er toen ook een immense oorlog in het Verre Oosten aan de gang was,
vooral in de Pacific, waar de strijd ter zee zich vooral afspeelde met een nieuw
fenomeen, het vliegkampschip, of te wel 'carrier'. Hierna de ontwikkeling van
de 'carrier' en leidend tot de Slag bij Midway tussen de Amerikaanse en Japan
se Marine. Waren de Slag om Engeland, die bij Stalingrad, El Alamein, Nor
mandië en om de Atlantische Oceaan (die het langst duurde), cruciale keer
punten voor de geallieerde overwinning in Europa, de Slag bij Midway was dat
voor de Pacific. Die leidde de val van Japan in!
INLEIDING
De ontwikkeling van de aircraftcarrier, ook
wel 'carrier' in het Nederlands genoemd, of
anders vliegkamp- of vliegdekschip begon in
1910 toen Ely met een wiel-vliegtuig van een
geïmproviseerd voordek van een Amerikaans
oorlogsschip startte en een korte vlucht
maakte. Enige maanden later zou hij ook op
een dito achterdek landen.
Tegelijk begon de ontwikkeling van drijver
vliegtuigen en vliegboten, die met een kraan
te water werden gelaten, hun opdracht uit
voerden en daarna met een kraan weer aan
boord werden gebracht. Aldus kwam het
vliegtuig aan boord van grotere schepen en
werd het vliegtuigmoederschip ontwikkeld.
De katapult vergemakkelijkte de lancering.
Na de Eerste Wereldoorlog, waarbij het vlieg
tuig 'zich bewezen had', gingen bij de grote
marines de ontwikkelingen met wielonder-
stel-viiegtuigen aan boord steeds verder.
Eerst werden slagkruisers tot carrier ver
bouwd, of koopvaardijschepen van een vlieg-
dek voorzien voor het opdoen van ervaring,
en kwam ook de van begin af ontworpen car
rier. De Britten hadden daarbij als concept,
dat het vliegdek gepantserd was, hetgeen in
de oorlog van groot belang bleek. De grootte
van de schepen hing af van wat voor tonnage
zij van oorsprong hadden, of wat men bij oor
spronkelijke ontwerpen het als taak gaf.
Meestal lag die grootte in de orde van 22.000
ton of meer. Die was verder afhankelijk van
de taken en de boordvliegtuigen.
Daarbij heerste nog eerst de gedachte dat
een boordvliegtuig nodig was om de vijand te
verkennen, hem schade te berokkenen, waar
na de slagvloot de vijand tot zinken zou bren
gen. 'De ogen van de vloot' werden met de
ontwikkeling van torpedo's, bommen en
mitrailleurs al spoedig ook 'de lange armen
met vuisten van de vloot', die zowel defensief
als offensief konden worden gebruikt.
Reeds in de Eerste Wereldoorlog hadden
Britse boordvliegtuigen getoond een
vuist(je) te kunnen maken, toen een aanval
24