voorts de conferenties van Washington en
Londen bijgewoond en had gezien wat voor
mentaliteit en industrieel potentieel de Ver
enigde Staten hadden. Zijn oosterse cultuur
en loyaliteit had zijn inzet bij Pearl Harbor
en daarna, en zeker bij Midway bepaald.
Admiraal Yamamoto had echter een aantal
grote kernfouten gemaakt toen hij besloot
het bevel van de vloot te voeren aan boord
van de YAMATO, die zelfbij de slag zou wor
den betrokken.
Doordat het element van verrassing primair
stond, kon hij geen goed overzicht van de
situatie krijgen, doordat er te lang radiostilte
was bevolen, ook nodig voor de veiligheid
van het schip. Contact met admiraal Nagu-
mo was er weinig of niet. Admiraal Nimitz zat
in Pearl Harbor en had een veel beter over
zicht van wat er allemaal gebeurde, doordat
radiostilte alleen tot speciale zaken was
beperkt. In het kort verder commentaar:
- De Japanse verkenning toonde grote gaten;
vliegboten werden niet optimaal ingezet.
Bij de USNavy was die nagenoeg water
dicht.
- Ook de Japanse radio-communicatie
schoot tekort. Zo werd met een korte
afstandzender gewerkt, die echter in Tokio
en Pearl Harbor was te horen.
- Admiraal Nagumo liet een strike uitvoeren
door alle vier van zijn carriers, zodat hij
geen reserve had om een aankomende
aanval af te slaan. Aan Amerikaanse zijde
hield men daarmee wel rekening.
- Het niet inzetten van de bij de invasievloot
en hoofdmacht ingedeelde carriers kan
ook als een manco worden gezien.
- Het niet afvliegen van de tweede Japanse
strike zonder de juiste bewapening en
omdat er geen Zero escorte mee zou gaan,
was uiteraard riskant, maar het had de dek
ken geklaard en de Amerikanen in een
moeilijke positie gebracht.
- Zonder speciale apparatuur bleef de lucht-
navigatie met daarbij relatieve vectoren,
uitgevoerd op een piotbord een probleem,
niet alleen bij de Japanners, maar ook bij
de USNavy, zeker wanneer door radiostilte
geen radiobakens straalden. Een en ander
leidde tot een betere opleiding en de ont
wikkeling van meer geautomatiseerde navi-
gatie-middelen.
- Het in groepen aanvallen van de eerste
Amerikaanse strike bewees de kwetsbaar
heid van de torpedovliegtuigen. De ge
coördineerde aanval, waarbij tegelijk van
alle kanten en hoogten wordt aangevallen
geeft de beste overlevingskansen, zeker
voor de torpedovliegtuigen.
- De USNavy beschikte bij Midway reeds over
radar, de Japanse Marine niet. Die bood
het voordeel van vroegtijdige vijandsmel
dingen, doch daarmee konden de Wildcats,
inferieur aan de Zero's, in een gunstige
aanvalspositie worden gebracht.
- De van Midway uitgezonden vliegtuigen
met een merendeel niet afgeleste vliegers
mochten gemakkelijk doel zijn van de
Zero's en ander afweer, naar van Japanse
zijde is gebleken, werd met hun aanvals-
kracht zoveel rekening gehouden, dat daar
mee de beslissingen van admiraal Nagumo
werden beïnvloed.
- Het zoeken naar in zee gelande Amerikaan
se vliegers bracht de ontwikkeling van een
radiobaken aan een zwemvest.
- De rol van de US Army Air Force was een
povere. De B-17's en B-26's zouden na de
landing steeds geheel ten onrechte bewe
ren diverse schepen tot zinken te hebben
gebracht. Dit leidde tot herziening van
het bestaande concept. B-17's werden nage
noeg niet meer gebruikt voor aanvallen op
schepen en als er met middelzware bom
menwerpers aanvallen werden gedaan,
moesten die van geringe hoogte plaatsvin
den (zoals de B-25's van het 18e squadron
dat in WOIIdeden).
- Vliegtuig- en scheepsherkenning in de op
leiding werd verplicht.
- Door de ervaringen opgedaan in de Koraal
zee en bij Midway werd aan beide zijden de
luchtafweer op de schepen verder vergroot.
De slagschepen en kruisers met de vlieg
kampschepen meegezonden, vervulden
voornamelijk een taak als platform voor
luchtafweer.
- In zee gelande vliegers waren moeilijk te
vinden. De USNavy liet meteen een radio
baken op zwemvesten ontwikkelen.
22