voorts de conferenties van Washington en Londen bijgewoond en had gezien wat voor mentaliteit en industrieel potentieel de Ver enigde Staten hadden. Zijn oosterse cultuur en loyaliteit had zijn inzet bij Pearl Harbor en daarna, en zeker bij Midway bepaald. Admiraal Yamamoto had echter een aantal grote kernfouten gemaakt toen hij besloot het bevel van de vloot te voeren aan boord van de YAMATO, die zelfbij de slag zou wor den betrokken. Doordat het element van verrassing primair stond, kon hij geen goed overzicht van de situatie krijgen, doordat er te lang radiostilte was bevolen, ook nodig voor de veiligheid van het schip. Contact met admiraal Nagu- mo was er weinig of niet. Admiraal Nimitz zat in Pearl Harbor en had een veel beter over zicht van wat er allemaal gebeurde, doordat radiostilte alleen tot speciale zaken was beperkt. In het kort verder commentaar: - De Japanse verkenning toonde grote gaten; vliegboten werden niet optimaal ingezet. Bij de USNavy was die nagenoeg water dicht. - Ook de Japanse radio-communicatie schoot tekort. Zo werd met een korte afstandzender gewerkt, die echter in Tokio en Pearl Harbor was te horen. - Admiraal Nagumo liet een strike uitvoeren door alle vier van zijn carriers, zodat hij geen reserve had om een aankomende aanval af te slaan. Aan Amerikaanse zijde hield men daarmee wel rekening. - Het niet inzetten van de bij de invasievloot en hoofdmacht ingedeelde carriers kan ook als een manco worden gezien. - Het niet afvliegen van de tweede Japanse strike zonder de juiste bewapening en omdat er geen Zero escorte mee zou gaan, was uiteraard riskant, maar het had de dek ken geklaard en de Amerikanen in een moeilijke positie gebracht. - Zonder speciale apparatuur bleef de lucht- navigatie met daarbij relatieve vectoren, uitgevoerd op een piotbord een probleem, niet alleen bij de Japanners, maar ook bij de USNavy, zeker wanneer door radiostilte geen radiobakens straalden. Een en ander leidde tot een betere opleiding en de ont wikkeling van meer geautomatiseerde navi- gatie-middelen. - Het in groepen aanvallen van de eerste Amerikaanse strike bewees de kwetsbaar heid van de torpedovliegtuigen. De ge coördineerde aanval, waarbij tegelijk van alle kanten en hoogten wordt aangevallen geeft de beste overlevingskansen, zeker voor de torpedovliegtuigen. - De USNavy beschikte bij Midway reeds over radar, de Japanse Marine niet. Die bood het voordeel van vroegtijdige vijandsmel dingen, doch daarmee konden de Wildcats, inferieur aan de Zero's, in een gunstige aanvalspositie worden gebracht. - De van Midway uitgezonden vliegtuigen met een merendeel niet afgeleste vliegers mochten gemakkelijk doel zijn van de Zero's en ander afweer, naar van Japanse zijde is gebleken, werd met hun aanvals- kracht zoveel rekening gehouden, dat daar mee de beslissingen van admiraal Nagumo werden beïnvloed. - Het zoeken naar in zee gelande Amerikaan se vliegers bracht de ontwikkeling van een radiobaken aan een zwemvest. - De rol van de US Army Air Force was een povere. De B-17's en B-26's zouden na de landing steeds geheel ten onrechte bewe ren diverse schepen tot zinken te hebben gebracht. Dit leidde tot herziening van het bestaande concept. B-17's werden nage noeg niet meer gebruikt voor aanvallen op schepen en als er met middelzware bom menwerpers aanvallen werden gedaan, moesten die van geringe hoogte plaatsvin den (zoals de B-25's van het 18e squadron dat in WOIIdeden). - Vliegtuig- en scheepsherkenning in de op leiding werd verplicht. - Door de ervaringen opgedaan in de Koraal zee en bij Midway werd aan beide zijden de luchtafweer op de schepen verder vergroot. De slagschepen en kruisers met de vlieg kampschepen meegezonden, vervulden voornamelijk een taak als platform voor luchtafweer. - In zee gelande vliegers waren moeilijk te vinden. De USNavy liet meteen een radio baken op zwemvesten ontwikkelen. 22

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Nieuwsbrief Militaire Luchtvaart Museum | 1995 | | pagina 22