Amerikanen (o.m. Doolittle, de befaamde
vlieger uit WOII), de Britten en de Italianen.
Uiteindelijk bleven de Britten en Italianen
over. In 1931 won het VKde trofee voor goed
met een Supermarine S 6, een voortgezet
ontwerp van R.Mitchell, dat met een tot over
de 2000 pk opgevoerde Rolls Royce motor
voor die tijd ongelooflijke snelheden haalde
n.l. rond 650 km/u. Dit was de inleiding tot
de Spitfire, waarvan enkele ter geproeving
op drijvers werden gezet. De Italianen lieten
zich echter ook niet onbetuigd.
Hun inschrijving betrof de Macchi Castoldi
met een 3100 pk Fiat motor, die echter door
technische problemen niet tijdig kon mee
dingen. Zou dat wel het geval zijn geweest,
dan zou de historie anders zijn gelopen. In
1933 haalde dit vliegtuig een wereldsnelheid-
record van over de 700 km/u. Aan de race
waren steeds grote risico's verbonden. Niet
alleen dat er technisch veel fout ging, doch
ook de start en landing op het water waren
riskant. Boze tongen beweren daarom, dat
de Italianen liefst de vliegers uit de geledin
gen van de onderofficieren recruteerden...
VERDERE ONTWIKKELINGEN
Concentreerde men zich op het ontwikkelen
van drijvervliegtuigen voor gebruik vanaf
grote oorlogsschepen, toch kwamen er ook
grotere van dergelijke toestellen, die van de
wal opereerden, zoals de Dakota, de Junkers
Ju52 e.a., doch die nimmer in grote aantal
len werden gebruikt.
Terzijde zij genoemd de Short Mavo 4-moto-
rige vliegboot (waaruit de Sunderland voort
kwam), die als moedervliegtuig boven zich
een 4-motorig Short Mercury drijvervliegtuig
in een wieg meenam. Na met behulp van alle
motoren gestart te zijn, en het afvliegpunt
voor de Mercury werd bereikt, werden daar
van de motoren gestart en kon dat zijn eigen
weg gaan om toen onbereikbare afstanden te
overbruggen.
Tegen het begin van de Tweede Wereldoor
log hadden vooral de Amerikaanse en Japan
se Marine drijvervliegtuigen op hun schepen
geëmbarkeerd. Had de USNavy zich daarbij
beperkt tot het uitvoeren van verkenningen
en artilleriewaarneming, en in beperkte
mate tot bommenwerpen, de Japanse Marine
ging nog verder en had ook jachtvliegtuigen,
voorzien van drijvers in dienst, zoals de
befaamde Zero, die vaak met succes werden
ingezet tegen inferieure vijanden. Hoe dan
ook, ieder drijvervliegtuig was door die drij
vers de mindere van een zelfde type toestel
met wielonderstel.
Het drijvervliegtuig kwam ook op onderzee
boten. Bij de USNavy en de Royal Navy bleef
het eigenlijk bij experimenten, die soms tra
gisch afliepen met verlies van schip en
bemanning (RN ozbt M-2).
Speciale aandacht verdient deze ontwikke
ling bij de Japanse Marine, die in 1941 11
onderzeeboten had met kleine Yokosuka
E14Y1 ééndekker verkenners, die opvouw
baar in een waterdichte hangar aan dek kon
den worden meegevoerd. In 1945 waren er
27 onderzeeboten met een vliegtuig aan
boord in dienst. Na gereed te zijn gemaakt
werd het vliegtuig met een katapult wegge
schoten.
Met deze vliegtuigen werden verkennings
vluchten gemaakt o.m over Pearl Harbor en
over geallieerde bases in de Aleouten, Austr
alië, Nieuw Zeeland, Madagascar en Oost
Afrika. Meeste publiciteit kreeg een actie
ondernomen aan de Amerikaanse Oostkust,
waarbij twee kleine bommen werden gewor
pen op een bos in Oregon om dat in brand te
steken. De aanval had geen militair, maar wel
enig psychlogisch effect.
Pas na de oorlog bleek, dat de Japanse Mari
ne reuze onderzeeboten van over de 5000
ton in dienst had, die met meerdere vliegtui
gen konden worden uitgerust. Vier daarvan
hadden een speciale opdracht. De vliegtui
gen waren Aichi Seiran's duikbommenwer
pers, opvouwbaar gemaakt om in de hangars
te passen en die na gekatapulteerd te zijn
met een zware bommenlast van 750 kg, of
een torpedo van dat gewicht, bedoeld waren
om de sluizen van het Panama Kanaal te ver
nietigen, zodat geallieerd verkeer tussen de
Atlantische en Stille Oceaan niet meer moge
lijk zou zijn. Na de start zouden de drijvers
worden afgeworpen en bij terugkeer zouden
de vliegtuigen naast de boten in zee landen,
zodat de vlieger kon worden opgepikt. Al
onderweg werd de operatie afgelast. Op de
terugweg werd één boot door de Amerika-
16
