De Japanse Kamikaze-vliegers
In de ochtend van 25 oktober 1944 tegen 7.45 uur bereikte op een hoogte van
3000 meter een formatie van vier "Zero's" onder commando van Ltz. Yuhiho
Seki de Golf van Leyte (Philipijnen) vooreen uitzonderlijke opdracht.
Telkens, als hij met zijn vliegtuig door een wolk was gevlogen, herkende Yohi-
ho Seki opnieuw de Amerikaanse oorlogschepen onder zich, heel klein en
schijnbaar onbeweeglijk op het grijsblauwe zeeoppervlak. Voor de kust, vlakbij
de smalle witte branding, die de begrenzing van water en land duidelijk afte
kende, bevond zich een groot aantal transportschepen, kleinere begeleiding
schepen en landingsvaartuigen. Wat verder van de kust verwijderd lagen tor-
pedobootjagers en vliegkampschepen.
Het speet Yuhiho Seki, geen van de grote vliegdekschepen, waarvan hij steeds
had gedroomd, te kunnen ontdekken. Deze waren kennelijk elders actief.
Ofschoon wat kleiner van formaat, waren deze vliegkampschepen toch voor
hem ook aanlokkelijke doelen: "Als het elk van de vier vliegtuigen zou geluk
ken een van deze schepen goed te treffen (en waarom zou het met de nieuwe
methode niet mogelijk zijn)dan zou de Amerikaanse vloot een gevoelige slag
zijn toegebracht. Daarna zullen dan de grote vliegdekschepen door andere
speciale eenheden worden aangevallen". Belangrijk was het begin, de invoe
ring van de nieuwe aanvalsmethode en het resultaat hiervan.
Ondertussen bevond de eerste "Zero" zich
loodrecht boven de groep van de vliegkamp
schepen, die het meest dicht bij de kust lag.
De aanvalsleider keek een ogenblik naar ach
teren. Zijn drie kameraden volgden hem.
Het moment van actie was aangebroken.
Yuhiho Seki wenkte even met de vleugels:
een teken, dat door de anderen werd beant
woord. Hij drukte de stuurknuppel naar
voren en dook in de richting van de carrier in
het midden van de groep. Hij kreeg de
indruk, dat het zeeoppervlak zich als een
schaal uitholde en de schepen zich van elkaar
verwijderden. Het dek van het vliegkamp
schip werd groter en Yuhiho Seki herkende
de vliegtuigen, die op het achterschip ston
den samengepakt. Zijn vliegtuig dook met
steeds toenemende snelheid met aan het rek
onder de romp een bom van 250 kg. Heel
spoedig had het de hoogte bereikt, waarop
de bom nauwkeurig op het doel zou kunnen
worden afgeworpen, echter hij maakte nu
geen gebruik van de richtapparatuur. Onbe
weeglijk hield hij de stuurknuppel naar voren
gedrukt. Het heftige schokken van het als
een steen neersuizende toestel deed hem
schudden, terwijl hij met wijd open ogen
naar het steeds groter wordende doel keek:
het dek van het vliegkampschip, voor hem
het laatste beeld, dat hij van deze wereld in
zich wilde opnemen. In deze laatste secon
den, voordat hij met topsnelheid op zijn doel
stortte, zouden mogelijk andere gedachten
of beelden in zijn geest opgekomen kunnen
zijn; niemand weet het. Ongetwijfeld zal hij
gepoogd hebben de Amerikaanse marine
mannen gade te slaan, hoe deze uiteen sto
ven of zich plat op het dek lieten vallen. Dan
kwam de explosie, die iedere herinnering
zou uitwissen. Ltz. Yuhiho Seki had vrijwillig
de grens tussen leven en dood overschreden,
naar het voor hem onbekende.
Het Amerikaanse vliegkampschip was de
"Santee" (CVE 29). De luchtafweer had geen
tijd gehad het vuur te openen, het schip geen
mogelijkheid voor welke uitwijkmanoeuvre
dan ook. Met de explosie van het aanvallende
20
