Afkomstig uit de tijd van het vroegere leen
stelsel, omvat deze code de ongeschreven
regels voor hen, die tot de "Samurai", de
militaire klasse, behoren. De deugden, waar
op bijzonder de nadruk wordt gelegd, zijn:
- trouw aan de leenheer, thans de keizer en
het vaderland;
- zelfopoffering;
- onvoorwaardelijke gehoorzaamheid;
- sobere levenswijze.
Van een "Samurai" wordt onder meer ver
wacht, dat hij ten allen tijde bereid is, ter wil
le van zijn vorst, zo nodig de meest pijnlijke
dood te sterven, ja zelfs ook zijn naaste
bloedverwanten op te offeren.
Voordat het Japanse Opperbevel er aan
dacht op deze manier piloten in te zetten,
overwoog men het uitvoeren van luchtaan
vallen (codenaam: "Operatie Rood"), waar
bij de bommen normaal op het doel zouden
worden geworpen, echter zonder een retour
vlucht. Een methode, waarbij het verbruik
van vliegtuigen en bemanningen, afgezien
van de te behalen resultaten, zeer groot is.
De eerste zodanige aanval van enige beteke
nis werd begin februari 1944 ondernomen
tegen de Amerikaanse vlooteenheden, die
bij het eiland Mashuro in de Marshall-archi
pel voor anker lagen. De resultaten waren
niet naar verwachting.
Ktz. Mitsuo Fuschida, commandant van de
eerste golf vliegtuigen, die op 8 dec. 1941
Pearl Harbour aanviel: "Indien wij bij deze
aanval over een dertigtal elite-piloten had
den kunnen beschikken, dan hadden wij
onze verwachtingen kunnen verwezenlijken.
Helaas zijn bijna al deze vliegers omgeko
men in de zee- en luchtslagen in de Koraal
zee (5/7 mei 1942), en bij Midway (4 juni
1942)".
De bedenker van de eigenlijke zelfmoord-
aanvallen, waarbij de piloot zich met vlieg
tuig en bommenlast op het doel stort, is zeer
waarschijnlijk Ktz. Shyo, commandant van
het vliegdekschip "Chiyoda". De groepen
zelfmoordpiloten, die daarna werden
gevormd en getraind, namen de naam
"Kamikaze" aan. Voor het eerst werden deze
eenheden op 25 oktober 1944 ingezet in de
Golf van Leyte. De "Kamikazes" vlogen en
stierven aan boord van hun "Zero" jagers.
Nu echter het begrip "Kamikaze" was inge
voerd en daadwerkelijk werd toegepast, pro
beerde men deze methode onverwijld met
alle middelen te vervolmaken om aan het
offer van deze vrijwilligers een maximaal nut
te geven. Het idee werd geopperd tweemoto-
rige toestellen met grotere actieradius in te
zetten. Aangezien het aantal beschikbare
toestellen niet voldoende was, is aan dit idee
verder geen aandacht besteed. Al spoedig
kwam men tot de ontwikkeling van een
bemande vliegende bom (MXY-7). Dit pro
jectiel had een lengte van 6 meter en was
voorzien van vleugels met een spanwijdte van
5 meter. In de lange spitse neus kon ca. 1250
kg springstof worden ondergebracht. Daar
achter een cabine met een zeer eenvoudige
stuurinrichting, terwijl in het achterste
gedeelte een straalmotor werd ingebouwd.
Door een bommenwerper, gewoonlijk een
"Betty", tot ca. 30 km afstand van het aan te
vallen doel getransporteerd, kon deze bom
na lancering in duikvlucht een maximum
snelheid van ca. 1.000 km/u bereiken.
De Japanners gaven deze bemande vliegen
de bom de naam "Ohka" (Kersenbloesem).
Bij de Amerikanen kreeg hij bekendheid
onder de naam "Baka", het Japanse woord
voor: dwaas, krankzinnig. Zowel de "Zero
kamikaze" als de "Baka-kamikaze" werden tot
het einde van de oorlog door de Japanners
ingezet.
Inmiddels werd de oorlog ook voor het
Japanse thuisland steeds heviger. Op 10
maart 1945 vond de twaalfde luchtaanval op
Tokyo plaats. Driehonderd Boeing Super
fortresses, gestationeerd op Guam, lieten
1200 ton springstof op de stad vallen.
Het grootste deel van de Japanse luchtstrijd
krachten was nu samengetrokken op de
hoofdeilanden ter verdediging hiervan. De
Kamikaze-eskaders bleven op de vooruitge
schoven bases om de afstand naar de aan te
vallen doelen zo kort mogelijk te houden.
Aan de opleiding van vrijwilligers werd gelei
delijk minder tijd en zorgvuldigheid besteed.
Strikt genomen was de vrijwilligheid nu een
betrekkelijk begrip geworden: jonge mensen
werden eenvoudig voor opleiding tot Kami-
22
