gelande amphibische strijdkrachten.
De vliegtuigen, die hiervoor werden ingezet,
waren grotendeels verouderde Aichi D3A
("Val") duikbommenwerpers uit het jaar
1937 en ook oude types torpedo- en water
vliegtuigen. Met de uit 355 vliegtuigen
bestaande Kamikaze-vloot vlogen ook 341
bommenwerpers en escorte jagers, bestuurd
door meer ervaren bemanningen, naar het
operatiegebied.
Die dag was de lucht sinds de vroege ochten
duren reeds volledig betrokken, de voor
gaande dagen hadden een wisselende bewol
king te zien gegeven. Onder de formaties
vliegtuigen lag de uitgestrektheid van de grij
ze oceaan. De vliegers staarden naar de hori
zon, waaruit de bergen van Okinawa moes
ten opduiken, het laatste stukje aardbodem,
dat ze voor hun dood nog zouden zien. Wel
licht dook in hun geest het beeld op van stad
of dorp, waar hun leven zich had afgespeeld,
of van hun familie of van een geliefd gezicht.
Mogelijk ook waren hun gedachten al in het
I liernamaals, waarin zij spoedig roemvol
zouden binnentreden.
Zelfs voor een ingewijde, ook als hij lange
tijd in Japan heeft vertoefd, is de Japanse ziel
één groot raadsel.
Nauwelijks was Okinawa aan de horizon
zichtbaar geworden of ook de eerste groepen
Amerikaanse jachtvliegtuigen verschenen
ten tonele. Zodra op de Amerikaanse radar
schermen de Japanse eskaders werden waar
genomen, kwam op de vliegdekschepen de
efficiënte startprocedure van de jachtvlieg
tuigen op gang. Het waren vooral de Grum
man F6F "Hellcat" toestellen, motorvermo
gen 2000 pk, maximum snelheid 640 km/u
en een bewapening van 6 x 12,7 mm mitrail
leurs. Met deze toestellen vloog een keur van
strijdbare, goed getrainde piloten, die erva
ring hadden opgedaan in meerdere zware en
zegevierende luchtslagen. Als haviken dron
gen zij in de Kamikaze-formaties, waarbin
nen een ware slachting werd aangericht. De
overgebleven Japanners vlogen, zonder zich
te kunnen verdedigen, verder in de richting
van de schepen, die noordoostelijk van Oki
nawa op de uitkijk lagen. Dit waren torpedo
boot jagers en andere marineschepen, die op
afstand van de hoofdmacht opereerden met
radar-, sonar- of andere opsporingsappara-
tuur om een naderende vijand tijdig te ont
dekken en te melden.
Vele van de Kamikaze-vliegers bekommer
den zich niet meer om het doel, dat hen was
aangewezen. Zij lieten zich met de bommen-
last op het eerste het beste schip vallen, dat
in het vizier kwam. Mogelijk was de innerlij
ke spanning hun teveel geworden. Anderen
echter vlogen verder en wierpen zich op de
meer belangrijke doelen. Ongeveer de helft
van de Japanse aanvalsmacht werd door de
Amerikaanse jachtvliegers opgevangen en
buiten gevecht gesteld. Volgens Amerikaan
se bronnen zijn de Japanse verliezen op 6
april nooit gespecificeerd opgegeven. De
hoogste telling bedraagt 561, de laagste tel
ling 307. De Amerikaanse verliezen bedroe
gen 2 vliegtuigen.
De volgende dag, op 7 april, vond een twee
de zware aanval plaats. Opnieuw werden de
"Kamikazes" door andere vliegtuigen naar
het doelgebied begeleid. De totale sterkte
telde ongeveer 180 toestellen. Hiervan wer
den 108 toestellen door Amerikaanse jacht
vliegers en 35 door het luchtdoelgeschut van
de aangevallen schepen neergeschoten. In
Amerikaanse berichten werd geen melding
gemaakt betreffende het aantal Kamikazes,
dat hun doel bereikte. "Het percentage
treffers was gering", aldus meldde een
bericht, "maar een voortzetting van dit soort
aanvallen zou voor ons wel eens katastrofale
gevolgen kunnen hebben". Zou het de
"Kamikazes" gelukken het Land van de Rij
zende Zon te redden? Aan Japanse zijde
begon men reeds te twijfelen. Weliswaar wer
den verscheidene Amerikaanse oorlogssche
pen tot zinken gebracht, echter niet de
belangrijkste.
Op deze 7e april kwam wel voor het laatste
Japanse vlooteskader, bestaande uit het slag
schip "Yamato" (71.659 ton), de lichte krui
ser Yahagi" (7.710 ton) en 8 torpedoboot ja
gers, een definitief einde.
Dit eskader was uilgevaren met de opdracht
af te rekenen met de Amerikaanse vloot, die
op de rede van I iagushi naar de verwachting
24
