Air Vice Marshal Sir Basil Embry ontvangt even na D-Day op R.A.F. Dunsfold H.M. Koningin Wilhelmi-
na en ZKH Prins Bernhard. Uiterst links is de commandant van 139 Wing. De koningin reikte toen
onderscheidingen uit. Haar programma werd ingekort, omdat 320 met de andere squadrons een z.g.
maximum effort moest leveren boven Normandië.
hand een emmer water en die hem verrast
aanstaarde, kreeg aleer die iets kon doen
ook zo'n dreun, dat die eveneens levenloos
bleef liggen. Verder wegkomen was moeilijk,
ook al omdat er alarm was geslagen. Uit wan
hoop zocht Embry dekking in een grote
mestvaalt, groef zich in de smurrie geheel in
en wist in de nacht ongezien weg te komen,
om zich daarna als stinkende vluchteling bij
de Duitse opmars naar Parijs te voegen. Bij
een verlaten fietsenwinkel wist hij van onder
delen een fiets in elkaar te zetten en peddel
de enigszins opgelucht richting Parijs. Een
Duitser hield hem echter onderweg tegen.
Wijzend op zijn heftig zwerend been, werd
zijn fiets hem toch afgenomen en met veel
pijn en welhaast uitgeput, strompelde hij
naar Parijs, waar hij na enige moeite de Ame
rikaanse Ambassade vond. Hij gaf zich uit
voor een gestrande Amerikaan, maar werd
door zijn Engels accent niet au serieux geno
men en als Brit herkend. Amerika was toen
neutraal en mocht hem geen verdere hulp
geven. Hij kreeg echter na veel aandringen
een paar honderd francs 'te leen om terug
te betalen na de oorlog' en de raad zich bij
het Leger des Heils te melden voor onder
dak. In de volgende dagen slenterde hij als
verdwaalde Amerikaan door Parijs, dat toen
bezaaid was met Duitsers. Hij maakte er ken
nis met clochards en criminelen, die hem
hielpen.
Hij gokte door bij luxieuze huizen en flats
aan te bellen en scharrelde zo geld los. Daar
mee kon hij een fiets kopen, waarmee hij in
één dag naar Tours reed, ondanks zijn
13