Om halfzeven komt de kapitein naar ons toe en vertelt ons dat er slecht weer op komst is en dat de
lading extra gesjord moet worden, hetgeen we met zes extra straps doen.
Net voor het vertrek worden we door de kapitein uitgenodigd op de brug om te zien hoe we ver
trekken uit de haven en afscheid kunnen nemen van Griekenland.
Dinsdagochtend om elf uur lopen we de haven van Brindisi binnen, twee uur voor op het schema.
Een paar uur later staal de Carabinieri, zoals afgesproken, voor ons klaar en begeleidt ons naar
Brindisi zelf. Onze komst is bekend en zelfs het hotel is geregeld.
Op woensdag vertrekken we om zeven uur met begeleiding naar Chieti en komen daar om vijf uur
aan maar blijven noodgedwongen voor de ingang van de kazerne staan. De ingang en de straat is
namelijk wel berijdbaar voor een Fiat 500 maar zeker niet voor een breedte transport, dus we kun
nen er gewoon niet in. Achteruit terug kan niet want de weg loopt naar beneden en bestaat groten
deels uit haarspeldbochten. Conclusie is duidelijk, we zitten muurvast.
Na overleg met de Kazerne commandant en de Carabinieri wordt besloten een forse kraan, 20 ton,
van de brandweer in te zetten om de auto's om een hoek van 90 graden te zetten zodat we voorbij
de entree staan en over de heuvel weg kunnen. Daarnaast wordt op het dichtst bijzijnde vliegveld
parkeerruimte gereserveerd.
Inmiddels is het gehele dorp uitgelopen. Zelfs moeders met kinderen in pyama op de arm en de
plaatselijke pastoor kijken aandachtig toe. Een 200 mensen bekijken het spektakel dat wordt ver
licht door de tientallen blauwe zwaailichten van de drie brandweerauto's, de auto's van de
Carabinieri en onze eigen oranje zwaailichten. Alles verloopt toch wonderbaarlijk snel en de klus
wordt professioneel geklaard en reeds om half elf bereiken we het vliegveld in Pescara waar we met
goede hulp van de Carabinieri een hotel vinden. Ze willen wel vanwege de te verwachten drukte
reeds om zeven uur in de ochtend vertrekken. Het zij zo.
Donderdagochtend staat om half zeven de Carabinieri voorde deuren we vertrekken om zeven uur
richting Bologna en komen daar reeds aan om drie uur in de middag. Gelukkig maar want op de
vliegbasis is geen onderdak en in de plaats zelf is geen hotelkamer vrij in verband met een wereld
mode congres. In Imola is nog plaats dus rijden we dertig kilometer verder en komen daar om vijf
uur aan bij het hotel.
Vrijdagmorgen vertrekken we weer om zeven uur richting Bolzano en komen daar om twee uur aan
en tot onze vreugde is alles prima geregeld. Er is een fax binnen met toestemming voor begeleiding
door Oostenrijk en Duitsland en er is voor overnachting gezorgd. Een soort pension hoog in de ber
gen en helemaal alleen voor ons. De eigenaar is een kennis van de commandant vliegbasis, hoe kon
het ook anders, en hoewel het etablissement dicht is maakt hij voor ons een uitzondering. Even rust
gedurende het week-end.
Op maandag, 20 november, vertrekken we om half acht met begeleiding van de Carabinieri naar de
Italiaans/Oostenrijkse grens en komen daar om elf uur aan. We nemen afscheid van de Carabinieri
en gaan dan meteen door naar de grens met Duitsland waar we om twee uur aankomen. lot onze
stomme verbazing mogen we in Duitsland zonder begeleiding rijden en arriveren om zes uur in
Both, waar alles goed is geregeld voor wat betreft parkeren en onderdak. In het Unter-Offiziersheim
is een kegelbaan en we vermaken ons die avond uitstekend. We eten in het Heim tegen horeca prij
zen.
16
