Fireflies (1770) zonder succes twee treffers boekten, ten koste van vier Corsairs en twee Barracuda's, waarbij één vlieger kon worden opgepikt. Na enige dagen mist en stormen vlo gen op 29 augustus 26 Barracuda's en 17 Corsairs (twee met 450 kg bommen), 7 Hellcats en 10 Fireflies af, troffen gewaarschuwde Duitsers, die tijdig een rookgordijn hadden gelegd en zwaar afweervuur gaven. Zonder treffers te boeken en ten koste van een Corsair en een Firefly kwam het merendeel van de ove rige vliegtuigen met scherfgaten terug. De slechte prestaties van de Barracuda's kwa men bij al deze aanvallen duidelijk naar voren en daarmee was ook de naam van de Fleet Air Arm gemoeid. Churchil eiste echter dat het 'blok aan het been' voorgoed onder zou gaan, waarvoorde Royal Air Force werd ingeschakeld, die intussen de 12.000 lbs bommen, de z.g. Tallboys, had gebruikt. Dan moesten de Lancasters, het enige vliegtuig dat die bom kon voeren, wel voorzien worden van extra tanks, ontdaan worden van een deel van de uitrusting en met 4.000 lbs over het maximum gewicht starten. Dan nog lag de TIRPITZ te ver van de bases in het Verenigd Koninkrijk. Daarom werd besloten de vliegtui gen van 617 en 9 squadron van een Russische basis te laten opereren. Zo'n verplaatsing had veel voeten in de aarde, maar op 15 september 1944 was het zo ver. De dagelijkse verkennin gen met R.A.F. Mosquito's of Spitfires vanuit Rusland beduiden dat de TIRPITZ rustig op zijn plaats in de Kaafjord lag. Het weer was echter slecht. Toch zou er één treffer zijn geboekt met dubieus resultaat. Medio October 1944 besloot Doenitz de TIRPITZ bij Tromsö met een bemanning ver minderd tot 1600 man in ondiep water voor anker te laten gaan. Zou het tot zinken worden gebracht, dan was het geschut nog te gebruiken. Er waren geen steile bergen nabij de anker plaats die de aanvallen van de marinevliegtui gen hadden bemoeilijkt, maar wel extra luchtaf weer en rook generatoren op de wal. Tromsö lag juist binnen het bereik van de beide Lancastersquadrons, die vanuit Lossiemouth in N. Schotland op 29 october 1944 met 38 Lancasters in actie kwamen. Doch het weer speelde weer parten en een 'near miss' was het magere resultaat. Op 12 november 1944 trokken 32 Lancasters er weer op uit. Het weer was ideaal en ondanks het rookscherm werd de TIRPITZ gezien en met succes gebombardeerd. Omdat er geen Luftwaffe was te bespeuren, kon een hele lange bommenrun worden gemaakt. De bemanningen zagen van 14.000 - 16.000 vt grote rookpluimen en hadden treffers gezien. Een Mosquito maak te later foto's. Twee voltreffers hadden het schip gebroken en vier 'near misses' hadden de TIR PITZ doen kapseizen. Van de reeds verminder de TIRPITZ-bemanning van 1600 man kwamen 700 toen om het leven. Uiteindelijk, na 33 maanden hadden de Britten zich van een blok aan het been ontdaan en konden er meer schepen naar de Pacific, om o.a. bij de British Pacific Fleet ingedeeld te worden in de strijd tegen Japan. Nabeschouwing; 1. De TIRPITZ heeft op uitstekende wijze de taak vervuld van 'fleet in being' en zo de Royal Navy zeer in haar mogelijkheden beknot. 2. Meest opmerkelijk is eigenlijk het falen van de boord vliegtuigen het schip tot zinken te brengen. Nu heeft daarbij voornamelijk het weer een rol gespeeld, maar ook de kwaliteit van de Barracuda's en de bommen was onder de maat. De Barracuda werd al snel een schaap met vijf poten, met geringe prestaties, ook in de klim en vergeleken met de solide Stuka of Dauntless een matige duikbommenwerper. Door de omliggende hoge bergen was het niet moge lijk torpedo aanvallen te doen. Dat er resultaten werden geboekt, is te wijten aan de inzet van de zeer gemotiveerde vliegers, die echter hun duik tot zo laag doorzetten, dat verscheidene vol- 32

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Nieuwsbrief Militaire Luchtvaart Museum | 1996 | | pagina 32