Fireflies (1770) zonder succes twee treffers
boekten, ten koste van vier Corsairs en twee
Barracuda's, waarbij één vlieger kon worden
opgepikt. Na enige dagen mist en stormen vlo
gen op 29 augustus 26 Barracuda's en 17
Corsairs (twee met 450 kg bommen), 7 Hellcats
en 10 Fireflies af, troffen gewaarschuwde
Duitsers, die tijdig een rookgordijn hadden
gelegd en zwaar afweervuur gaven. Zonder
treffers te boeken en ten koste van een Corsair
en een Firefly kwam het merendeel van de ove
rige vliegtuigen met scherfgaten terug.
De slechte prestaties van de Barracuda's kwa
men bij al deze aanvallen duidelijk naar voren
en daarmee was ook de naam van de Fleet Air
Arm gemoeid.
Churchil eiste echter dat het 'blok aan het been'
voorgoed onder zou gaan, waarvoorde Royal Air
Force werd ingeschakeld, die intussen de
12.000 lbs bommen, de z.g. Tallboys, had
gebruikt. Dan moesten de Lancasters, het enige
vliegtuig dat die bom kon voeren, wel voorzien
worden van extra tanks, ontdaan worden van
een deel van de uitrusting en met 4.000 lbs over
het maximum gewicht starten. Dan nog lag de
TIRPITZ te ver van de bases in het Verenigd
Koninkrijk. Daarom werd besloten de vliegtui
gen van 617 en 9 squadron van een Russische
basis te laten opereren. Zo'n verplaatsing had
veel voeten in de aarde, maar op 15 september
1944 was het zo ver. De dagelijkse verkennin
gen met R.A.F. Mosquito's of Spitfires vanuit
Rusland beduiden dat de TIRPITZ rustig op
zijn plaats in de Kaafjord lag. Het weer was
echter slecht.
Toch zou er één treffer zijn geboekt met dubieus
resultaat. Medio October 1944 besloot Doenitz
de TIRPITZ bij Tromsö met een bemanning ver
minderd tot 1600 man in ondiep water voor
anker te laten gaan. Zou het tot zinken worden
gebracht, dan was het geschut nog te gebruiken.
Er waren geen steile bergen nabij de anker
plaats die de aanvallen van de marinevliegtui
gen hadden bemoeilijkt, maar wel extra luchtaf
weer en rook generatoren op de wal.
Tromsö lag juist binnen het bereik van de beide
Lancastersquadrons, die vanuit Lossiemouth in
N. Schotland op 29 october 1944 met 38
Lancasters in actie kwamen. Doch het weer
speelde weer parten en een 'near miss' was het
magere resultaat.
Op 12 november 1944 trokken 32 Lancasters er
weer op uit. Het weer was ideaal en ondanks het
rookscherm werd de TIRPITZ gezien en met
succes gebombardeerd. Omdat er geen
Luftwaffe was te bespeuren, kon een hele lange
bommenrun worden gemaakt. De bemanningen
zagen van 14.000 - 16.000 vt grote rookpluimen
en hadden treffers gezien. Een Mosquito maak
te later foto's. Twee voltreffers hadden het schip
gebroken en vier 'near misses' hadden de TIR
PITZ doen kapseizen. Van de reeds verminder
de TIRPITZ-bemanning van 1600 man kwamen
700 toen om het leven.
Uiteindelijk, na 33 maanden hadden de
Britten zich van een blok aan het been ontdaan
en konden er meer schepen naar de Pacific, om
o.a. bij de British Pacific Fleet ingedeeld te
worden in de strijd tegen Japan.
Nabeschouwing;
1. De TIRPITZ heeft op uitstekende wijze de
taak vervuld van 'fleet in being' en zo de Royal
Navy zeer in haar mogelijkheden beknot.
2. Meest opmerkelijk is eigenlijk het falen van
de boord vliegtuigen het schip tot zinken te
brengen. Nu heeft daarbij voornamelijk het
weer een rol gespeeld, maar ook de kwaliteit
van de Barracuda's en de bommen was onder de
maat. De Barracuda werd al snel een schaap
met vijf poten, met geringe prestaties, ook in de
klim en vergeleken met de solide Stuka of
Dauntless een matige duikbommenwerper. Door
de omliggende hoge bergen was het niet moge
lijk torpedo aanvallen te doen. Dat er resultaten
werden geboekt, is te wijten aan de inzet van de
zeer gemotiveerde vliegers, die echter hun duik
tot zo laag doorzetten, dat verscheidene vol-
32