treffers niet ontploften, daar de scherpstelling
niet in werking kon komen.
Daarbij speelde ook de soort bommen een rol.
De Armor Piercing (AP's) en semi AP's waren
van matige kwaliteit. In zo'n bom. die in de
TIRPITZ niet ontplofte, werd een boeveelheid
zand gevonden, iets wat op sabotage zou kunnen
duiden. Was die bom en andere wel ontploft,
dan was het schip veel zwaarder beschadigd
geweest. Gelijke bommen van de USNavy waren
van beter materiaal, betere constructie en had
den een beter afvuurmechanisme.
Corsair en Hellcat waren een uitstekend plat
form voor duikaanvallen. Zij zijn eigenlijk te
weinig tegen de TIRPITZ als zodanig ingezet.
Dat de Barracuda's niet met torpedo's werden
ingezet komt. omdat de steile bergen dichtbij
de ankerplaats dat niet mogelijk maakten.
3. Dat uiteindelijk de R.A.F. de TIRPITZ tot
zinken bracht, was logisch, omdat de R.A.F.
daartoe met de 'Tallboy' de beste middelen had.
Het resultaat zou wellicht anders zijn geworden
als de Luftwaffe zich boven de TIRPITZ had
getoond en er geen lange bommenrun mogelijk
zou zijn geweest. Beweerd wordt dat er nog wel
jachtvliegtuigen waren, een andere bron meldt
dat de Luftwaffe alle vliegtuigen voor de verde
diging naar Duitsland had teruggetrokken. Dat
lijkt logisch, want de geallieerden hadden grote
delen van West Europa al bevrijd! Jammer is
dat het succes van de Lancasters soms werd
gebruikt om het falen van de Fleet Air Arm te
benadrukken. Dat kwam door jarenlang geruzie
tussen Royal Navy en R.A.F. over de Fleet Air
Arm, die om beter te functioneren in 1939 uit
de R.A.F. weer onder de Admiraliteit kwam,
een rancune, die ook nu nog soms (helaas)
speelt.
Overigens is het boeken van (slechts) 2 vol
treffers in uitmuntende condities (mooi weer,
goed zicht, geen afweer) tekenend voor wat toen
met de beste middelen kon worden bereikt.
Daarvoor waren 32 Lancasters ingezet met de
gestabiliseerde automatische bommenrichtkij-
ker (SABS) en de laatste versie Mk.XIV van de
toen nagenoeg perfect geachte 12.000 bommen.
M.a.w. 6.25 voltreffers. Betrekken wij de vier
nearmisses daarbij, omdat die dicht bij het
schip neerkwamen, dan is 18,75% voor die tijd
geen slecht resultaat.
4. Eigenlijk hebben de X-boten, klein als zij
waren in eerste instantie de meeste schade aan
de TIRPITZ toegebracht. Als de commandant
van de TIRPITZ geen kans had gezien het schip
wat te verhalen, dan was hel resultaat zeer
waarschijnlijk fataal geweest. De X-6 en X-7
bovenal, maar ook de Noren en Britten, die de
chariot operatie -zij het mislukt- uitvoerden,
verdienen de grote waardering. Dat kwam in de
hen gegeven onderscheidingen tot uiting en de
bewondering die de Duitsers toen en na de oor
log voor hen toonden.
5. Men kan zich afvragen wat het juiste moment
was de TIRPITZ niet meer zeewaardig te ach
ten. Bepaalde kringen hebben zelfs de operatie
Tungsten van de Fleet Air Arm en de inzet van
de R.A.F. onnodig gevonden. Naar het leek was
het schip reeds door de X-boten zo toegetakeld,
dat het niet meer zeewaardig kon zijn en in
Tromsö eigenlijk als enig doel had lokaas te zijn
zonder mobiele gevechtskracht. Dan zouden
geen 700 man na het laatste bombardement van
de R.A.F. ermee zijn ondergegaan en zouden de
Britten al eerder een inbreng in de Pacific heb
ben kunnen leveren.
Omdat men in Londen daarover twijfelde en
daarnaast het schip een obsessie was, o.m. bij
Churchill, heeft de historie haar beloop gekre
gen, zoals hierboven is weergegeven.
6. Heel bijzonder is, dat Nederlandse marine
vliegers ingedeeld bij F.A.A. squadrons bij één
of meerdere aanvallen op de TIRPITZ vanaf juli
1944 waren betrokken.
Dat waren op 17 juli 1944:
- voor luchtsteun en aanvallen le golf met
Hellcats a/b HMS FURIOUS:
van 1840 squadron: Offn vlieger der 2e kl
K.A. La Bree, G. Volkers. H.de Wit, G.J.
33