treffers niet ontploften, daar de scherpstelling niet in werking kon komen. Daarbij speelde ook de soort bommen een rol. De Armor Piercing (AP's) en semi AP's waren van matige kwaliteit. In zo'n bom. die in de TIRPITZ niet ontplofte, werd een boeveelheid zand gevonden, iets wat op sabotage zou kunnen duiden. Was die bom en andere wel ontploft, dan was het schip veel zwaarder beschadigd geweest. Gelijke bommen van de USNavy waren van beter materiaal, betere constructie en had den een beter afvuurmechanisme. Corsair en Hellcat waren een uitstekend plat form voor duikaanvallen. Zij zijn eigenlijk te weinig tegen de TIRPITZ als zodanig ingezet. Dat de Barracuda's niet met torpedo's werden ingezet komt. omdat de steile bergen dichtbij de ankerplaats dat niet mogelijk maakten. 3. Dat uiteindelijk de R.A.F. de TIRPITZ tot zinken bracht, was logisch, omdat de R.A.F. daartoe met de 'Tallboy' de beste middelen had. Het resultaat zou wellicht anders zijn geworden als de Luftwaffe zich boven de TIRPITZ had getoond en er geen lange bommenrun mogelijk zou zijn geweest. Beweerd wordt dat er nog wel jachtvliegtuigen waren, een andere bron meldt dat de Luftwaffe alle vliegtuigen voor de verde diging naar Duitsland had teruggetrokken. Dat lijkt logisch, want de geallieerden hadden grote delen van West Europa al bevrijd! Jammer is dat het succes van de Lancasters soms werd gebruikt om het falen van de Fleet Air Arm te benadrukken. Dat kwam door jarenlang geruzie tussen Royal Navy en R.A.F. over de Fleet Air Arm, die om beter te functioneren in 1939 uit de R.A.F. weer onder de Admiraliteit kwam, een rancune, die ook nu nog soms (helaas) speelt. Overigens is het boeken van (slechts) 2 vol treffers in uitmuntende condities (mooi weer, goed zicht, geen afweer) tekenend voor wat toen met de beste middelen kon worden bereikt. Daarvoor waren 32 Lancasters ingezet met de gestabiliseerde automatische bommenrichtkij- ker (SABS) en de laatste versie Mk.XIV van de toen nagenoeg perfect geachte 12.000 bommen. M.a.w. 6.25 voltreffers. Betrekken wij de vier nearmisses daarbij, omdat die dicht bij het schip neerkwamen, dan is 18,75% voor die tijd geen slecht resultaat. 4. Eigenlijk hebben de X-boten, klein als zij waren in eerste instantie de meeste schade aan de TIRPITZ toegebracht. Als de commandant van de TIRPITZ geen kans had gezien het schip wat te verhalen, dan was hel resultaat zeer waarschijnlijk fataal geweest. De X-6 en X-7 bovenal, maar ook de Noren en Britten, die de chariot operatie -zij het mislukt- uitvoerden, verdienen de grote waardering. Dat kwam in de hen gegeven onderscheidingen tot uiting en de bewondering die de Duitsers toen en na de oor log voor hen toonden. 5. Men kan zich afvragen wat het juiste moment was de TIRPITZ niet meer zeewaardig te ach ten. Bepaalde kringen hebben zelfs de operatie Tungsten van de Fleet Air Arm en de inzet van de R.A.F. onnodig gevonden. Naar het leek was het schip reeds door de X-boten zo toegetakeld, dat het niet meer zeewaardig kon zijn en in Tromsö eigenlijk als enig doel had lokaas te zijn zonder mobiele gevechtskracht. Dan zouden geen 700 man na het laatste bombardement van de R.A.F. ermee zijn ondergegaan en zouden de Britten al eerder een inbreng in de Pacific heb ben kunnen leveren. Omdat men in Londen daarover twijfelde en daarnaast het schip een obsessie was, o.m. bij Churchill, heeft de historie haar beloop gekre gen, zoals hierboven is weergegeven. 6. Heel bijzonder is, dat Nederlandse marine vliegers ingedeeld bij F.A.A. squadrons bij één of meerdere aanvallen op de TIRPITZ vanaf juli 1944 waren betrokken. Dat waren op 17 juli 1944: - voor luchtsteun en aanvallen le golf met Hellcats a/b HMS FURIOUS: van 1840 squadron: Offn vlieger der 2e kl K.A. La Bree, G. Volkers. H.de Wit, G.J. 33

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Nieuwsbrief Militaire Luchtvaart Museum | 1996 | | pagina 33