Voor de US Navy was liet een andere zaak: het
vliegtuig had veel betere kwaliteiten bij lagere
snelheden, essentieel voor landingen op vlieg
dekschepen en was een betere trainer door de
verhoogde instructeursstoel.
Een eerste contract voor acht T2V-1 Sea Stars
uitgerust met de 6100 lb leverende Allison J33-
A-24 werd in mei 1954 geplaats. De toestellen
hadden een versterkte romp en landingsgestel
en waren uitgerust met een deklandingshaak.
Het prototype was in november 1954 gereed en
ging voor een serie intensieve tests naar China
Lake Test Centre, waar op 20 januari 1956 met
hel testen werd begonnen. Het testen aan boord
van het vliegdekschip USS Antietam was ach-
tien maanden later voltooid.
De totale productie bedroeg 150 toestellen.
Helaas was de Sea Star slechts een korte dienst
tijd beschoren. Hoewel een ideaal vliegtuig voor
zijn taak. zijn "boundary layer control system"
in de vleugels aangebracht om de gewenste lage
naderingssnelheid te geven, was echter een
constante bron van zorg. Met de komst van de
North American T2J-1 Buckeye dacht men een
beter toestel te ontvangen.
Sea Stars werden voor een korte periode toege
wezen voor ge-avanceerde trainingstaken, naast
de bestaande T-33's, maar ook dit duurde
slechts kort, daar de inmiddels overtollig
geworden Grumman F9F-8J Panther beschik
baar kwam voor de training, speciaal voor de
wapen training.
Varianten
Er waren slechts weinig varianten op het oor
spronkelijke T-33 ontwerp. Onder de aandui
ding AT-33A-LO werden een aantal toestellen
aan Zuid Amerikaanse en Zuid-oost Aziatische
staten geleverd. Deze konden twee 1.000 lb
bommen of 8 vijf inch HVAR raketten onder de
vleugels meevoeren.
Eén van de laatste acties waarbij deze toestel
len waren betrokken, was in 1979 in Nicaragua,
waar Sandinistische strijders werden gebombar
deerd.
De aanduiding QT-33A werd toegekend aan
vliegtuigen, die in de tweede helft van de zeven
tiger jaren werden geconverteerd tot doel vlieg
tuig. Zo'n 70 overtollig geworden T-33 As wer
den voorzien van radiografische apparatuur,
waarna ze werden gebruikt door de US Navy bij
het Point Mugu Pacific Missile Test Center of
bij het Naval Weapons Center op China Lake.
De uiterlijk meest in het oog springende veran
dering aan de T-33, was de modificatie van 85
toestellen tot RT-33's. Dit was een eenpersoons
fotoverkenningsvliegtuig, waarvan de neus was
ontworpen om vertikale en opzij fotograferende
cameras te herbergen. De achterste zitplaats
was volgebouwd met electronische apparatuur
en een extra brandstoftank.
Lange carriere
Er zijn weinig vliegtuigen geweest, waarop tij
dens hun diensttijd zo weinig modificaties zijn
toegepast. Dit duidt op een gezond ontwerp.
Decennia na de laatste vlucht van de P-80, is de
T-33, zijn tweezits trainerversie nog steeds in
actieve dienst. Begin jaren 80 werd door
Singapore nog een aantal ex Franse toestellen
gekocht en ook Bolivia en Thailand hebben nog
niet zo lang geleden weer een aantal toestellen
aan de inventaris van hun luchtmachten toege
voegd, een kleine 40 jaar na de eerste vlucht.
Hoewel de T-33A in bijna alle werelddelen in
grote aantallen heeft gevlogen, zijn er over dit
toestel geen belangrijke feiten bekend. Het
grote publiek is nauwelijks op de hoogte van het
bestaan er van en dat terwijl enkele generaties
vliegers in grote aantallen op deze unieke toe
stellen zijn getraint.
De T-33A in Nederland
Oorspronkelijk bestond het Nederlandse vlieg
tuigen bestand direct na de Tweede
Wereldoorlog uit typen van Engelse makelij.
Toen echter de Amerikanen in het kader van het
14
