DE AANVAL OP DE ITALIAANSE SLAGVLOOT
BIJ TARANTO
HET VLIEGKAMPSCHIP WORDT KERN VAN DE VLOOT
Na de Eerste Wereldoorlog kwam liet vliegkampschip pas goed tot ontwikkeling, zij het
dat een groot deel van de artilleristen hij de marines twijfels over de waarde van het
vliegtuig als aanvalswapen bleef honden. Him ongelijk werd met de aanval op Taranto
bewezen.
Er waren twee lobbies bij de diverse admirali
teiten. de één voor het behoud en de verdere
ontwikkeling van slagschepen, de ander voor
voorrang voor de ontwikkeling van vliegkamp
schepen. In feite bleef de ontwikkeling van
beide scheepstypen doorgaan, waarbij het
accent steeds meer kwam te liggen op het ont
wikkelen van vliegkampschepen.
Bij de Amerikaanse en Japanse Marine wonnen
de voorstanders van het vliegkampschip snel
meer aandacht met als gevolg naast verbouwing
van slagkruisers/slagschepen, nieuwbouw. Zo
stelde Japan al eind 1922 de HOSHO in dienst,
een klein schip dat van begin af ontworpen was
als vliegkampschip. Daarnaast werd toen al
gedacht aan superslagschepen van 70.000 ton.
De Britten hadden met het ombouwen van de
slagkruiser HMS FURIOUS al in WOI de
potentie van het vliegkampschip onderkend.
HMS HERMES was het eerste, van de grond af,
ontworpen vliegkampschip. Maar de ontwikke
lingen gingen wat stroever door de halsstarrig
heid van de artilleristen en doordat de Royal
Air Force de Fleet Air Arm tot 1939 onder zich
had en die meestal op het tweede plan zette.
In enkele kringen wordt ook het vloot verdrag
van Washington (1922) een beperking genoemd,
dat de wapenwedloop bij de marines moest
beteugelen.
Voorbeelden van slagkruisers of slagschepen,
die tot vliegkampschip werden omgebouwd
waren bij de USNavy de USS LEXINGTON en
SARATOGA. Bij de Japanse Marine werden als
weerwoord tegen deze schepen de slagschepen
AKAGI en KAGA tot vliegkampschip omge
bouwd. Bij de Britten betrof het de slagkruisers
HMS GOUREGEOUS, GLORIOUS en HMS
EAGLE, terwijl HMS FURIOUS verder werd
ontwikkeld.
Ook Frankrijk deed van zich spreken door het
slagschip BEARN vliegkampschip te maken om
met de daarmee verkregen ervaring nieuwbouw
te doen.
Nieuwbouw was er ook bij de Amerikanen en
Japanners. Die verkozen een licht vliegdek met
daaronder een open hangar, waarvan de vloer
gepantserd was. Dat dek vormde het hoofddek
van de scheepsromp. In feite ging men daarbij
uit van de omgebouwde slagkruisers of slag
schepen. waarvan het hoofddek altijd was
gepantserd.
Bij de Britse nieuwbouw werd bij HMS ARK
ROYAL het vliegdek hoofdcomponent van de
rompconstructie, waardoor het zwaarder moest
worden uitgevoerd en derhalve reeds sprake
was van een zekere pantsering. Bij de daarop
volgende ILLUSTRIOUS klasse werd het vlieg
dek doelbewust van pantserstaai (7,5 cm)
gemaakt en de wanden van de hangar ook van
pantser voorzien. Men ging ervan uit dat een
bom van minstens 250 kg niet door het dek
mocht heenslaan. Bij een niet gepantserd dek
zou nagenoeg iedere bom daar doorheen komen
en in de hangar grote schade aanrichten. De
Britse constructie van de z.g. armoured carrier
had echter het nadeel, dat er minder vliegtuigen
in de hangar(s) konden en zij liften grote con
structie problemen zouden geven, die dus wer
den vermeden. Maar men was overtuigd van de
10
