"MR. AIR NAVIGATION"
In de Royal Air Force waren toen en misschien ook nu nog wel zoals bij ons aparte
figuren, die nooit in de vergetelheid zullen raken. Een van hen was group captain
Dickie Richardson, die veel ertoe heeft bijgedragen dat de luchtnavigatie bij de Royal
Air Force serieus werd genomen.
Dickie Richardson had na zijn middelbare
school en universiteit allerlei jobjes aanvaard.
Zo begon hij een 'business' van 'Fish and Chips
shops', die men zou kunnen vergelijken met de
hedendaagse MacDonalds, maar die hij door de
malaise en gebrek aan kapitaal moest opgeven.
In het begin van de jaren dertig heerste er grote
werkeloosheid in Groot Brittannië, doch door de
opkomende dreiging vanwege de opbouw van de
Duitse strijdkrachten onder Hitier, besloot het
Parlement tot herbewapening. Dat gaf vele
jongelieden de mogelijkheid in de Royal Air
Force te komen. Na een strenge medische keu
ring werd Dickie in 1933 aangenomen en na
een straffe, eerste militaire vorming en voorop
leiding naar Egypte gestuurd om daar tot vlieger
te worden opgeleid. In plaats van daarna terug
gezonden te worden naar Engeland, werd hij
ingedeeld bij 216 squadron. Dat was uitgerust
met reeds geheel verouderde tweemotorige,
dubbeldekker Vickers Victoria's. In 1935 kwa
men de ook al verouderde en daarvan afgeleide
Valentia's, die gebruikt werden voor verkenning
en transport in Afrika.
Hij vond beide vliegtuigen weinig denken aan
een heuse 'aeroplaan', maar meer aan een zwaar
sturend zweefvliegtuig met betrouwbare, maar te
zwakke motoren. De Valentia had een staartwiel
en remmen en was wat comfortabeler. De vlie
gers zaten in een open cockpit met windscherm.
Dat leek vooral bij het vliegen door zandstormen
liefst zand naar binnen te trekken.
De vreemdste opdrachten werden met de Valentia's
uitgevoerd. Er werden vlagvertoonreizen mee
gemaakt. Enkele keren werden opstandige groepen
tot rust gedwongen door laag over hun dorpen te
vliegen, of zelfs er te landen om het gezag te her
stellen, waarvoor enige schoten in de lucht afdoen
de werkten. Meestal werden troepen vervoerd;
22 man gewapende soldaten was het maximum.
Een verhaal dat bijblijft is dat op een dag
Dickie volbeladen met 22 infanteristen een
motorstoring kreeg en hij hoogte verloor. Er was
wel een landingsstrip in de buurt, maar die kon
alleen met een lichter gemaakte Valentia
bereikt worden. Derhalve werd de soldaten
bevolen hun wapens en uitrusting overboord te
gooien, hetgeen hun commandant een goed idee
vond, zelf wat bang zijnde voor een crash. Aldus
werd op de strip geland en werd aan de opge
luchte soldaten de koers gegeven, waar langs
was gevlogen. Na wat bekomen te zijn van de
schrik en wat gegeten te hebben, marcheerden
de soldaten af langs de door het vliegtuig
gevolgde trek met goed reslutaat: al wat was
buitenboord gegooid werd teruggevonden!
De Valentia's hadden ook bommenrekken en
gelukkig werden zij niet tegen een vijand van
enige sterkte ingezet, want met hun logheid en
verbazingwekkende kruissnelheid van 100 mph
(=160 km/u) en als de motoren het volhielden
maximum V van 140 mph (=225 km/u) zouden
zij een gemakkelijk doel zijn geweest.
Overigens, als die maximumsnelheid te lang
werd gevlogen, begon de Valentia zich van zijn
linnenbekleding te ontdoen. Maar dat was in die
tijd geen bezwaar. Een bekleder nam een grote
naald en dikke draad, trok de gescheurde doek
einden weer naar elkaar, nam vervolgens een
grote lap en een blik lijm, waarna de Valentia
snel klaar was voor een volgende opdracht.
Aldus vloog Dickie veel over Noord en Midden
Afrika. Hij werd ook betrokken bij patrouilles
langs de grens met Ethiopië, toen Mussolini de
Italiaanse expansie op dat land had gericht.
Navigatie werd gedaan, zoals de Royal Air
Force toen gewoon was: huisjeboompjebeestje.
Het probleem in Afrika was echter dat er niet
zoveel huisjes, boompjes, maar wel veel beest-
21
