gaan spelen in de latere jaren van de oorlog. De
Centaurus bleek echter niet in voldoende hoe
veelheden beschikbaar, zodat de Pratt
Whitney Double Wasp van 1850 pk daarvoor in
de plaats kwam.
De RAF prefereerde echter viermotorige bom
menwerpers en daardoor raakte de Warwick
snel op de achtergrond om als vliegtuig voor de
Opsporing- en Reddingsdienst dienst te doen
en daarna enige tijd als passagiersvliegtuig
ingezet te worden.
Zondermeer was de Wimpey een uniek vlieg
tuig. In totaal werden er 11.461 gebouwd, de
laatste op 13 oktober 1945. In die periode nam
het afvlieggewicht van de Mk.I van 11.703 kg
tot tot 16.556 kg.
Vliegers waren zondermeer zeer gecharmeerd
van de Wimpey, ook al omdat hij op één motor
goed bestuurbaar bleef en zonder bommenlast
hoogte kon worden gehouden.
Bij een plonslanding gedroeg het toestel zich
waardig. Er zou plenty tijd zijn om in de dinghy
te stappen.
Naast de geringe bescherming die de beman
ning had tegen scherven en kogels, was er nog
een nadeel. Als men onverhoopt naast de vlon
ders stapte, was het heel goed mogelijk door het
doek heen te trappen, zodat een geschoende
voet in de luchtstroom kwam. Daardoor kon de
schoen los van de voet komen en kon de eige
naar met een koude voet zijn vlucht afmaken.
Nu was er naast een warmte-en geluidwerende
bekleding wel een verwarming in de Wimpey,
maar die was op wat grotere hoogten vaak niet
toereikend. Verwarmde vliegpakken hielpen.
Voor mijn bommenwerp- en navigatievluchten
in 1944 en 1946 met de Wellington werden wij
geïnstrueerd: warm aankleden, altijd laarzen
aan, niet naast vlonders stappen. Het sonore
geluid van de Herculessen en de rust, die er ook
bij remous van de Wimpey uitging, ook van
belang bij het bommenwerpen, maakten veel
goed.
Van der Kop apr 98
20
