Rudi van Daalen Wetters (staand tweede van links) te midden van zijn collega's van het No. 131
Squadron op het Schotse vliegveld Castletown in mei/juni 1943. De vlieger staand rechts op de foto
is Pilot Officer mr G.F.J. Jongbloed, eveneens een Nederlandsen In de laatste oorlogsjaren vloog
deze 'Dutchie', na voordien eveneens bij het No. 322 Squadron te hebben gediend, op de Hawker
Tempest bij het No. 222 Squadron. Jongbloed was na afloop van de Tweede Wereldoorlog één van
de oprichters van de vereniging 'Onze Luchtmacht'. (Foto: SLH)
Voortaan moest Van Daalen Wetters het zonder
zijn boezemvriend stellen.12
Pas halverwege april 1945. toen het No. 322
Squadron op Twenthe was gestationeerd, werd
de Engelandvaarder op rust geplaatst. Er kwam
daarmee een einde aan een risicovolle periode
van operaties waarbij keer op keer het leven in
de waagschaal moest worden gesteld. Over de
gevaren die de oorlogsvliegerij met zich mee
bracht zei Rudi van Daalen Wetters in 1997 het
volgende: "Ze hebben me wel eens gevraagd:
'Ben je nou niet bang?' Daarop heb ik altijd
gezegd: 'We knepen 'em wel, maar we waren
niet bang.' Het is natuurlijk een feit dat als je
naar beneden gaat en je ziet al dat vuur op je
afkomen en een ander vliegtuig de grond indui
ken. je hem knijpt als een bezetene, maar ja, je
doet wat je doen moet en als je dat overleeft:
good luck de volgende keer!"13
Er volgde overplaatsing naar Groot-Brittannië
waar hij als vlieginstructeur bij een
Operational Training Unit (OTU) werd
geplaatst. In deze periode maakte hij ook voor
het eerst kennis met de Gloster Meteor. Hij was
daarmee meteen ook één van de eerste
Nederlandse jetvliegers. Van Daalen Wetters
werd nog in de zomer van 1945 naar het No.
322 Squadron teruggeplaatst, waar hij eerst
als Operations Officer en tenslotte (per 26
september 1945)" als Flight Commander van
A-Flight diende totdat de roemruchte eenheid
in oktober 1945 (tijdelijk) werd opgeheven.15
13