korporaal in het 6e Regiment Bereden
Veldartillerie. Spoedig na de Duitse bezetting
van Nederland raakte de student betrokken bij
illegale activiteiten van de verzetsgroep die zich
rondom de Delftse hoogleraar J.A.A. Mekel had
geformeerd. Zo speelde hij onder meer een
belangrijke rol bij de liquidatie van de reserve
kapitein J. Bouwer op 11 december 1940.
Nadien kwam een langer verblijf in Nederland
hem steeds minder gewenst voor. Dit temeer
omdat zijn compagnon bij deze verzetsactie, H.
de Man, inmiddels gevangen was genomen en tij
dens de Duitse verhoren door zou kunnen slaan.4
Voor de oorlog had Van Daalen Wetters waar
schijnlijk op Ypenburg enige vliegervaring
opgedaan. Een vlucht per vliegtuig leek daarom
realiseerbaar. Een vergevorderd plan om met
een sportvliegtuigje de Noordzee over te steken
kon echter niet worden uitgevoerd. Na de twee
succesvolle ontvluchtingen vanaf Schiphol en
het IJ met respectievelijk een Eokker G-l en
een Fokker T-8W begin mei 1941, verwijderde
de bezetter alle propellers van civiele vliegtui
gen. En dus moest Van Daalen Wetters een
andere weg bewandelen. Hij koos daarop voor
de kortste route: per vaartuig over de Noordzee.
Een eerste poging met een reddingboot vanuit
Den Helder ketste af op het uitblijven van hulp.
In 1997 vertelde hij de auteur hoe hij vervol
gens te werk ging: tenslotte heb ik met een
vrind van mij. Jaap van Hamel, een plan ge
maakt. We zijn naar Warmond gegaan en heb
ben daar een kano gekocht die opvouwbaar
was.5 Je moest het houtwerk in elkaar zetten,
dan ging er vervolgens een rubber ding omheen
dat je kon afsluiten. We hebben er ook nog een
zeiltje op gemaakt. Jaap van Hamel en ik had
den samen aan watersport gedaan en wisten een
beetje van zeilen af. Om een lange historie kort
te maken: wij moesten een donkere nacht heb
ben, oostenwind en een kalme zee".6
Voorbereidingen en vertrek
In de avond van donderdag 19 juni 1941 brach
ten Van Daalen Wetters en Van Hamel, bijge
staan door Rudi's broer Max en medicijnenstu
dent Paul der Kinderen, de kano en de buiten
boordmotor per bakfiets naar het Zeehospitium
in Katwijk aan Zee. Onder dit herstellingsoord
voor TBC-patiëntjes liep een tunnel die reikte
tot op het strand. Dit bood de mogelijkheid om
ongezien, onder de boulevard door, op het
strand te komen. De bewuste donderdagavond
brachten zij het vaartuig naar de onderaardse
vluchtweg en keerden vervolgens naar huis
terug. De volgende avond fietste het viertal weer
naar Katwijk. Midden in de nacht zetten zij de
vouwkano in elkaar.7 "Toen was het wachten tot
de Duitse patrouille op de weg boven ons voor
bij was. Dit hadden we van tevoren vele malen
geoefend zodat we precies wisten hoe lang we
de tijd hadden" aldus Van Daalen Wetters.
Nadat de Duitse patrouille was gepasseerd,
openden zij de deur en slopen voorzichtig het
strand op. Door het lage tij moesten ze een
behoorlijk eind sjouwen met het zwaarbeladen
bootje. Na haastig en fluisterend afscheid te
hebben genomen van hun helpers vertrokken
Rudi van Daalen Wetters en Jaap van Hamel
omstreeks half drie in de nacht van 20 op 21
juni 1941 op weg naar de vrijheid. Door het lage
tij en het fluorescerende schijnsel dat het ped
delen door het water opleverde ("elke voetstap
in het water leek op een vuurwerk op de
Scheveningse boulevard") konden ze aanvanke
lijk alleen het zeiltje opzetten. Toen de twee
eenmaal buiten gehoorafstand van de kust
waren, trachtten ze de buitenboordmotor te star
ten. Wat ze echter ook probeerden, met geen
mogelijkheid gelukte het deze aan de praat te
krijgen. Uiteindelijk besloten ze toen maar het
apparaat, inclusief de benzineblikken over
boord te zetten.
Een lange tocht
Toen het in de vroege ochtend licht begon te
worden, was de Nederlandse kust nog maar
nauwelijks zichtbaar. Op dat moment profiteer
den de twee nog van de oostenwind. De tweede
dag op de Noordzee stak evenwel een westen-
