136 Blackburn Roc. 2-zits jager, was een
Skua met koepel met 4 mitrailleurs van 7.9 als
bewapening. Voldeed niet.
Pas in mei 1940 begon de eerste van 127 stuks
van de tweezitter Fairey Fulmar in dienst te
komen; de tweede man moest de navigatie doen.
Als jachtvliegtuig was dit concept echter steeds
de mindere van éénzit-jagers. ook al omdat de
wendbaarheid daardoor beperkt was.
Door begeleiding met radar boekten zij echter
succes. Erna kwamen nog 475 op het bestand.
Vanaf 1942 werden zij vervangen door de veel
meer prestaties leverende Sea Hurricane en
Supermarine Seafïre.
Torpedo/verkenners; 353 stuks Fairey
Swordfish waren beschikbaar. Hoewel al ver
ouderd geacht, bleef de Swordfish in dienst,
omdat de opvolger de Fairey Albacore proble
men gaf. Na vanaf de grote carriers met succes
te hebben geopereerd werd de productie met
nog 2038 voortgezet, ook omdat de Swordfish
aan boord van escortecarriers kwam.
Zijn opvolger de Fairey Albacore was eerst
geen succes en werd een 'saai' vliegtuig
genoemd, dat weinig wendbaar, maar een goed
platform was In 1939 waren er meer dan 100
beschikbaar en dat aantal groeide tot 800, toen
strijd werd geleverd in de Middellandse zee en
de Atlantische Oceaan. Zij werden in 1943
opgevolgd door de Fairey Barracuda, maar
opereerden van de wal tijdens de invasie in
Normandië. Opmerkelijk is dat zij eerder uit
dienst gingen dan de Swordfish, die zij zouden
vervangen.
Verder verloop
Met grote inzet werd aldus gepoogd de grote
achterstand in te lopen. Het verlies van HMS
Couregeous en Glorious was een toonbeeld van
hoe niet met 'carriers* om te gaan, zij het dat
HMS Glorious de oorlog in de Middellandse zee
en in de Noorse campagne met enig succes
begon met Sea Gladiators en Skua*s. Op 18 juni
1940 tijdens de terugtrekking uit Noorwegen
met aan boord eigen Swordfishes, die onbegrij
pelijk echter niet werden ingezet en met RAF
Gladiators en Hurricanes, die zonder dekhaak
aan boord wisten te landen, werd het schip door
Duitse slagkruisers tot zinken gebracht. Het
landen van de Hurricanes zelfs zonder dekhaak
toonde aan dat dit type vliegtuig ook als boord-
vliegtuig kon worden ingezet.
In die periode maakte HMS Ark Royal grote
naam, zo zelfs dat men in Duitsland dacht haar
tot zinken te hebben gebracht. Een onderschei
ding werd zelfs daarvoor toegekend. Doch het
schip doemde toch weer op en had succes met
Swordfishes in de Noorse campagne, in de jacht
op de Bismarck in 1941 en in de Middellandse
zee bij het escorteren van convooien naar en
van Malta. Ze kreeg buiten Gibraltar torpedo's
van de U-81 en ging (onnodig) verloren doordat
de scheepsbeveiliging faalde.
In de VS, dat pas op 7 december 1941 in de
oorlog kwam, werden grote hoeveelheden vlieg
tuigen aangekocht, zoals in het e.g. artikel werd
weergegeven, in totaal 1066 Grumman
Wildcats. 1055 Hellcats. 1977+ Chance
Vouglit Corsairs. Toen de VS aan de strijd
ging deelnemen kreeg de USNavy eerste priori
teit, hoewel velen uit de FAA het liefst op
Amerikaanse vliegtuigen wilden vliegen.
Als voornaamste boordjager was de Fairey
Fulmar in dienst, zoals eerder aangegeven.
Vervanging kwam daarvan van Amerikaanse
zijde met de Wildcat, gevolgd door de Hellcat
en Corsair. Van Britse zijde wist de Admiralty
gedaan te krijgen dat Hurricanes en later
Spitfires gebaseerd op RAF eisen, gemodifi
ceerd werden tot Sea Hurricanes en Seafires.
Daarbij werd een dekhaak aangebracht en de
romp en onderstel versterkt. Zover mogelijk
werden vleugels opvouwbaar gemaakt. In de
lucht werd daardoor over goede jagers beschikt.
De Sea Hurricane was een goede deklander met
zijn wijde onderstel. De Seafire was door zijn
lange neus niet erg gemakkelijk aan dek te krij
gen, en vroeg om bekwame vliegers, doch ook
dan gaf het fragiele, nauwe onderstel teveel
crashes. Hun geringer actieradius werd op de
koop toe genomen, vergeleken met
Amerikaanse jagers, ook als extra tanks werden
