"PSP" - PIERCED STEEL PLANKING
Deze gemakkelijk oprolbare matten waren -
naast de Jeep en de Dakota - één der belangrijk
ste logistieke middelen die de geallieerde strijd
krachten uiteindelijk de overwinning in de
Tweede Wereldoorlog hebben bezorgd.
Merkwaardig genoeg is deze voor de oorlogvoe
ring zo betekenisvolle vinding in geen enkel
luchtvaartmuseum te bewonderen!
Verhoogde eisen aan militaire vliegbases
Begin jaren dertig dateerden vrijwel alle toen in
gebruik zijnde militaire vliegbases nog uit de
Eerste Wereldoorlog. Aangepast aan de toen
vereiste operaties was hun ligging indertijd met
zorg gekozen. De aanwezige faciliteiten waren
geheel afgestemd op de toenmalige behoeften
en waren in de daaropvolgende vredesjaren
soms op geïmproviseerde wijze verbeterd en
uitgebreid. Opvallend en onveranderd in die
jaren was de onberispelijk onderhouden gras
mat als start- en landingsterrein voor de vlieg
tuigen. Aangezien na de Great War het maxi
mum vlieggewicht van militaire vliegtuigen
doorgaans de 1000 kg niet overschreed, kon
lange tijd worden volstaan met grasterreinen,
mits deze uitstekend gedraineerd waren.
Daartoe werden speciale variëteiten gras inge
zaaid met wortelsystemen die snel en gemakke
lijk regen- en oppervlaktewater konden opne
men.
Rond 1935 ontstond behoefte aan betonbaan-
stelsels en versterkte parkeerplaatsen toen de
eerste moderne geheel metalen vliegtuigen met
voor die tijd hoge performance hun intrede
deden. Vanwege de grotere startlengten van
deze toestellen moesten vele bestaande graster
reinen een soms aanzienlijke uitbreiding onder
gaan. De grasmat was overigens al eerder in dis
krediet geraakt vanwege de toepassing van
wielremmen op vliegtuigen, die bij functioneren
de graslaag behoorlijk konden beschadigen.
Naarmate eind jaren dertig de oorlogsdreiging
toenam, werd de behoefte aan verzwaarde start
en landingsbanen steeds groter. In verband met
de toen explosief groeiende expansie van het
militaire luchtwapen had nu ook de aanleg van
nieuwe vliegterreinen grote prioriteit gekregen.
In korte tijd moesten rond bestaande vliegkam
pen satellietbases worden aangelegd teneinde
daar o.m. de letterlijk uit de grond gestampte
militaire luchtvaartopleidingen op adequate
wijze onder te kunnen brengen.
Geïmproviseerde baaiiversterkiiigen
Bij de aanleg van de vele nieuwe vliegterreinen
speelden geld en vooral tijd uiteraard een
belangrijke rol. Zowel in Engeland als in
Frankrijk werd om die reden druk geëxperi
menteerd met de toepassing van roosterplaten
op terreinen, die na egalisatie verder snel tot
een min of meer provisorisch ingerichte basis
moesten worden ingericht. De Britten gebruik
ten aanvankelijk voor dit doel een verzwaard
type kippengaas, dat in grote rollen op de
gewenste lokatie werd afgeleverd. Vanwege het
zware gewicht en vooral door de onhandig grote
afmetingen stuitte verscheping en verder trans
port naar de nieuw aan te leggen RAF-vliegba-
ses in Noord-Frank rijk op praktisch onoverko
melijke bezwaren. Eenmaal gelegd bleek de
aldus verkregen baanversterking onvoldoende
om de toen in gebruik zijnde Blenheim bom
menwerpers met hun vlieggewicht van 5700 kg
te dragen. Bovendien bleek reparatie na
beschadiging een uiterst moeizaam en vooral
tijdrovend karwei te zijn. De Fransen dachten
omstreeks 1938/1939 een betere oplossing voor
dit probleem te hebben gevonden door stalen
visgraatroosters voor dit doel te gebruiken.
Dergelijke roosterplaten werden - net als thans
nog steeds het geval is - veelvuldig in de vloer
secties van industriële bordessen en loopbrug
gen toegepast. Hoewel zij handiger te hanteren
waren dan de kippengaasrollen van de Britten,
20
