Frankrijk en de NAVO
Generaal de Gaulle wilde meer invloed in de zijns
inziens teveel Angel-Saksische NAVO hebben. Hij
beoogde die (Amerikaanse) overheersing te doorbre
ken en stelde o.a. voor in de absolute militaire top
een Franse opperbevelhebber te hebben. Ook op
ander gebied wilde hij de Franse inbreng vergroten.
Toen hij in 1966 zijn zin niet kreeg, besloot hij
Frankrijk uit de militaire organisatie van de NAVO
te doen gaan, doch in de politieke te blijven. Dat
betekende dat het NAVO-hoofdkwartier en andere
NAVO-vestigingen uit Parijs moesten vertrekken en
naar Brussel verhuisden. Natuurlijk had een en
ander ook invloed op het Atlantic-project. In enige
gesprekken werd betoogd bij al die veranderingen
het Atlantic-project een NAVO-project te laten blij
ven, want dat zou voor het project het beste zijn.
Doch bij de hoop dat het project op dezelfde voet
zou kunnen worden voortgezet, bleef het. Dat had
echter wel tot gevolg dat het steeds meer een Frans
marineproject werd met een NAVO-etiket, hoewel
Bloch als leider van het project zijn best deed het
oorspronkelijke karakter te behouden..
gesteld met de P-3C en opvolgers op de lange ter
mijn voor een klein land als het onze onmiskenbare
voordelen zou hebben. Daarbij kwam dat de produc
tie van Orions naar over de 400 zou kunnen gaan,
terwijl die van de Atlantic amper mogelijk de 80 zou
benaderen.
Van de zijde van Materieel was de Atlantic niet
gewild, niet zo zeer vanwege de prestaties van de P-
3B, maar meer nog omdat de MLD gewend was om
te gaan met Amerikaans materieel, met
Amerikaanse methoden en procedures, terwijl de
vliegtuigmakers met het technische Engels weinig
of geen moeite hadden. Voorts was de Franse techni
sche cultuur een geheel andere. Veel zou echter kun
nen worden opgevangen door de technische boek
werken van de Atlantic in het Engels te eisen.
Van de zijde van Economische- en Buitenlandse
zaken, werd 'vanwege het Europees gaan' op allerlei
Atlantic 1 versus Lockheed
P-3 B Orion
In de defensienota 1968 stond dat Hr.Ms. Karei
Doorman na 1970 niet zou worden vervangen door
een vliegkampschip, maar dat in de geleverde lucht
component zou worden voorzien door aan de wal
gebaseerde vliegtuigen (en boordhelikopters). In
april 1968 werd Hr.Ms. vliegkampschip Karei
Doorman door brand geteisterd en ging het uit
dienst.
Bij de daardoor noodzakelijke evaluatie van een ver
vangende luchtcomponent kwamen de tweemotori-
ge Atlantic en de viermotorige P-3B Orion tegenover
elkaar te staan. De P-3B was in feite een Orion voor
zien van sensoren e.d. uit de laatste versie Neptune
en had een bemanning van 10. De tweemotorige
Atlantic was op dat gebied wat moderner en had
een bemanning van 12 man. Er begonnen twee par
tijen tegenover elkaar te staan.
Bij de Marinestaf was men geporteerd voor de
Atlantic omdat men er zich immers voor had inge
zet. Maar voorzien werd dat de verdere ontwikkelin
gen, zoals reeds door de USNavy in het vooruitzicht
14
De Atlantic '253' maakte op
14 september 1978 tijden de
oefening "Northern
Wedding' een noodlanding
op zee in de buurt van Isle of
Islay (70 km ten N. van
Noord Ierland.
De 14 bemanningsleden
werden gered.